9:21 PM „ყელთან შერჩენილი კოცნის მოცილება შეუძლებელია“ 2 | ||||||
რამდენიმე დღე წვიმა არ შეწყვეტილა. მუხლშეხვეული ანნა ყავის ფინჯნით ხელში იდგა ოთახის ფანჯარასთან და წვიმას უსმენდა, როცა მისი სადარბაზოსკენ მომავალი გაწუწული გოგონა შენიშნა მტკივანი ფეხი სულ გადაავიწყდა, ფარდა გააფარა, ფინჯანი მაგიდაზე მიაგდო, ელვისებური სისწრაფით შეხტა აულაგებელ საწოლში, თავზე საბანი გადაიფარა და გაირინდა. რამდენიმე წამში ოთახის კარი შემოინგრა - მოწმენდილ ცაზე მეხი მოვედი, ფშიუუუ ბრახ.-შეყვირა ახალმოსულმა სასაცილო ხმით და ანას რეაქციას დაელოდა, რომელიც სიცილს ძლივს იკავებდა. წამიერი სიმშვიდე ისევ ახლადმოსულმა დაარღვია: - აეთრიე გოგო რას მატყუებ ვიცი რო არ გძინავს, არა რა ეს ახალდალეული ყავის სუნი მაინც არ იდგეს ოთახში. ჯანდაბას რო მთელი კვირა გამწირე და სკოლაში მარტო მატარე, არც მომწერე და არც შემეხმიანე, ადექი და ჩამეხუტე ყველაფერი გაპატიე... გოგო ადექი ლუდი და ჩიფსები მოვიტანე. ლუდის ხსენებაზე ანა გიჟივით წამოხტა და ახლადმოსულს მიახტა. - აი ყველაზე ყველაზე კარგი მყავხარ რაა. - სველი ვარ შე უპატრონო.- გაეცინა ახლადმოსულს და ანა ჩამოაგდო, თვითონ კი ოთახს მოავლო თვალი და მზერა სავარძელზე მიკიდულ ქურთუკზე შეაჩერა. ანა ოთახის მილაგებას შეუდგა როცა ისევ გაიგო საკმაოდ ნაცნობი ხმა: - აი ეს უკვე მეტისმეტია, მოიცა ქალბატონო შენ რა ტყავის ქურთუკი იყიდე უჩემოდ? თანაც ბიჭის? მოიცა და ამხელა რატოა ამ სამ დღეში ესე გსუქდი? არა თითქოს არაფერი და...- ახლადმოსული ალბათ დიდხანს არ გაჩერდებოდა ანას რომ არ ეკივლა: - არაა ჩემი ქალო. - ოპააა. აბა ვისია? გოგონა იძულებული გახდა მარიამისთვის (ის დარტყმული ადამიანი) ყველაფერი დეტალურად მოეყოლა. მარიამის რეაქცია დაყაჭული თვალებით და სულ ერთი წინადადებით შემოიფარგლა. “W.T.F?” ნუ ანა მეტს არც ელოდა ლუდის ქილა გახსნა და ცივი გაზიანი სითხე გემრიელად მოსვა. ვინაიდან ანას მობილური გათიშული იყო ნინამ სახლის ტელეფონზე დარეკა და გოგონებს იმ ღამით სახლში არ მისვლის ამბავი ამცნო. ბედნიერებისგან ანას თვალები გაუნათდა, ლუდი, ჩიფსები, მუსიკა, დარტყმული საუკეთესო დაქალი და მთელი ღამით ცარიელი სახლი- მეტი რა უნდოდა სრული ბედნიერებისთვის? თუმცაღა უნდოდა „რაღაც“, მაგრამ ამაზე ფიქრის დრო არ იყო. მოულოდნელი არ იყო რომ ამ ორმა სახლის თავზე დამხობა განიზრახა, ბოლო ხმაზე ჩართული მუსიკა ბინის ფანჯრებს აზანზარებდა. შუა ცეკვისას კარზე გაბმული ზარის რეკვა და ბრახუნი გაისმა ვინ უნდა ყოფილიყო თუ არა მეზობელი? - ანოოო მგონი კარზეა ვიღაც.- დაიყვირა მარიამმა დაა შუბლზე კოსის მოხვევა განაგრძო, - აუ უეჭველი ის ბებრუხანაა, ეხლა დაიწყეებს, მიდი გააღე რაა- შეკნავლა ანამ და თან საცოდავი კოალას თვალები შეანათა. - ვერ ვიტან მასე რომ მიყურებ.- ჩაიბურდღუნა მარიამმა ლუდის ქილას ხელი დაავლო და კარებისკენ წავიდა. ვიღაც აშკარად ანას ბინის კარის ჩამოხსნას და თან წაღებას აპირებდა. კარი შუბლზე კოსადასმულმა მარიამმა გააღო, ხელში ლუდის ქილა ეჭირა, წინმდგომისთვის არც შეუხედავს. ისე წაიმღერა ძალიან ხმამღალი ხმით: „sorry for party rock” პასუხს არც დალოდებია კარი სწრაფადვე მიაბრახუნა გადაკეტა და მისაღებში ცეკვით შევიდა. - ძალიან ილანძღებოდა?- იკითხა შეწუხებული ხმით ანამ - ვინ აცალა რო?- ჩაიცინა მარიამმა, რატომღაც მუსიკა გამორთო და ტყავის სავარძელზე მძიმედ დაეშვა. ოთახი სიჩუმემ მოიცვა, მხოლოდ წვიმის წვეთების ხმა ისმოდა ანი იატაკზე ჩაიმუხლა და მარიამის კალთაში ჩადო თავი, მარიამი გოგონას ქერა გრძელ თმას ეფერებოდა და თან საამურად ჩურჩულებდნენ, მაგრამ ბედნიერი წუთები დიდხანს არ გრძელდება. სიმყუდროვე კარზე ზარმა დაარღვია ამჯერად ანა წამოიზლაზნა ბურდღუნით: - ხო გამოვრთე მუსიკა, არაა ამ ქალმა გამიშრო სისხლი. მარიამისგან განსხვავებით კარი სულ ოდნავ გამოხსნა კარის წინ მდგომს დააკვირდა და მაშინვე ელვისებური სისრაფით მიხურა კარი გასაღებით გადაკეტა და ხმამაღლა შეკივლა: -მარიიიაააამ! - ხო რა იყო ეეე? რა გულს მიხეთქავ გოგო მიქელა დგას გარეთ ცელით? - აიმე მიქელა კი არა, აიმე აიმე.- ყვიროდა ანა და ხტუნავდა. - ვინაა გოგო მაგისთანა ბრედი ჩამოვიდა? - ვინაა გოგო ბრედი.- შეკივლა ანამ - პიტი - რა პიტი. უკეთესიიიი.- კიოდა ანა და ხტუნვას არ წყვეტდა. - ოპააა მოიცა შენ რა გინდა მითხრა რო წეღან კართან შენი გადამძუებული მეზობელი კი არა ვიღაც ზეეე სიმპაწიური ბიჭი იდგა და მე კარი მივუკეტე? გამატარე უნდა ვნახო. მარიამმა ერთი ხელის მოძრაობით მოწყვიტა ანა ადგილს კარს ეცა გასაღები გადაატრიალა კარი გამოაღო სულ რამდენიმე წამით გაიხედა და ის ის იყო კარის წინ მდგომი რაღაცის თქმას აპირებდა,რომ კარი ისევ მიაჯახუნა და გადაკეტა. - გლაზოკი რისთვის არსებობს შე დებილო გაბრაზდა ანა და მარიამს თავში წამოარტყა. -გაცივდა ბიჭი ამდენი კარების ფრიალით. -მოიცა და ვინაა? გაიოცა მარიამმა. - აბა რავიცი მე, ციდან ჩამოფრენილს კი გავს, გავაღოთ კარი და ვკითხოთ. - ხო. არა! მოიცა!- დაიკივლა მარიმ სარკესთან ელვისებური სისწრაფით მივარდა თმა გაიშალა, ჯიბიდან ბლესკი ამოიღო ტუჩებზე გადაისვა და ანასთან დაბრუნდა. კამათის დრო აღარ იყო. ანამ ნელნელა გახსნა კარი და იქვემდგომი თავიდან ბოლომდე აათვარიელა. გარეგნობით მოიცელა, მაგრამ ყურადღება სტუმრის ხელებზე გაამახვილა. ბიჭს ლამაზად შეფუთული მართკუთხედის ფორმის საგანი ეჭირა. მარიამი? ის უბრალოდ დამბლადაცემული იდგა და უცხო სტუმრის ლურჯ თვალებში იძირებოდა. გოგონები გაურკვეველი სიტუაციიდან უცნობმა გამოიყვანა: - გამარჯობა. ნუ მოკლედ ანუკი რომელი ხართ?- გოგონებმა გაოგნებისგან პირი დააღეს და ერთმანეთს გადახედეს. -ანუკი? ანუკი არცერთი- თქვა გაოცებულმა მარიამმა. - ა თქვენ ალბათ ანა იგულისხმეთ ხომ? მე ვარ- თქვა ანამ და უცნობს სანდომიანად გაუღიმა. - აი ეს მეგობარმა გამომატანა თქვენთან.- ღიმილითვე უპასუხა ბიჭმა და შეფუთული საგანი ანას გაუწოდა. გოგონამ მადლობა გადაუხადა „სჩუქარი“ გამოართვა და გაოცებულმა კითხა: - კი მაგრამ ვისგანაა? - რომ გახსნი თვითონ მიხვდები.- მოაძახა ბიჭმა, რომელიც უკვე კიბეზე ჩარბოდა. ანა აღარ შეყოვნებულა მისაღებში შევარდა, მაგრამ შემდეგ კართან გაუნძრევლად მდგარი მარიამი გაახსენდა, უკან დაბრუნდა კარი ისე მიაბრახუნა მარიამი შეხტა, გოგონამ ხელი ჩაავლო და მისაღებში შეათრია, პირდაპირ იატაკზე დაჯდა და შესაფუთი ქაღალდი სრული ამ სიტყვის მნიშვნელობით „გაბრდღვნა“ და რა იყო შიგნით? თქვენ ფიქრობთ შოკოლადი? ყელსაბამი ან იქნებ ახალთახალი „შანელი“? მაგრამ არა ანას ხელში უამრავი ახალთახალი, სურნელოვანი თაბახის ფურცელი შერჩა... მარიამი გონს ახლაღა მოეგო - რა არის გოგო ეგ? - იკითხა და უცხო სხეულივით შეხედა მეგობარის ახლადგამომცხვარ „საჩუქარს“. - მათემატიკის კონსპექტებია. 50 ეგზემპლარამდე.- თქვა ანამ სრული სერიოზულობით და ფეხზე წამოდგა. აი მარიამი კი ვერაფერს მიხვდა, სრულ გაურკვევლობაში მყოფი გაოგნებული იდგა, როცა ანა მიუახლოვდა ცრემლიანი თვალებით. მარიამი სავარძელზე მოკალათდა ანაც იქვე მიწვა და თავი ისევ მეგობრის კალთაში მოათავსაა. - მარ! ვერ მიხვდი ხო რა მოხდა?- მარიმ უარის ნიშნად მხოლოდ თავი გადააქნია. - ის იყო. ქურთუკის პატრონმა გამომიგზავნა. გუშინ შეჯახების დროს დამიცვივდა, კონსპექტები... საუკეთესო მეგობარი ყოველთვის ხვდება როდის არ გჭირდება სიტყვები, ხოდა მარიამიც იჯდა და უსმენდა, უსიტყვოდ. - მარ! ალბათ მეტჯერ აღარც გამოჩნდება, აი ხედავ? შეფუთული კონსპექტები გამოაგზავნა, რა ცინიზმია, მასხრადამიგდო, იდიოტი.- ჩაილუღლუღა გოგონამ და თვალზე ცრემლი ჩამოუგორდა. - გამოჩნდება!- მარიამმა სიჩუმე დაარღვია. -ნამდვილად? - აუცილებლად... - აი მე კი მგონია, რომ...- მარიამს მოთმინების ძაფი საბოლოოდ გაუწყდა და ხმამაღლა დაიყვირა - ანა უკვე შევწუხდი რა! რო ვამბობ, მოვა ესეიგი მოვა რაა, ყელთან შერჩენილი კოცნის მოშორება შეუძლებელია, დავიწყებაც ფისო.- თავდაჯერებული ტონით თქვა მარიამმა, მეგობარს შუბლზე აკოცა და ასადგომად უბიძგა. უკვე ძალიან გვიანი იყო, ბინის კარი ჩაკეტეს და მშვიდად დაიძინეს, ნუ იმას თუ არ ჩავთლით, რომ ვიწრო საბნის გამო რამდენჯერმე ჩხუბი მოუხდათ. ცხოვრება ჩვეულ ტემპში გაგრძელდა მარიამი და ანა ერთმანეთს არ შორდებოდნენ დადიოდნენ სკოლაში, მათემატიკის რეპეტიტორთან, სასეირნოთ, მეგობრებთან და ზოგჯერ კინოშიც. შაბათი დღე ღამდებოდა, ისევ წვიმდა, ციოდა და ქარიც უბერავდა. ანა მყუდროდ მიყუჟული იჯდა ოთახის კუთხეში და ვინ იცის უკვე მერამდენედ კითხულობდა ნოდარ დუმბაძის „მარადისობის კანონს“, სიმყუდროვე როგორც ჩვეულებრივ ხდება ხოლმე ოთახში ქოშინით შევარდნილმა მარიამმა დაურღვია, ანას ხმის ამოღებაც არ აცადა ისე მიაყარა: - ანა! ადექი ჩაიცვი მივდივართ! სად და რატომ გზაში აგიხსნი. თავისუფლად ჩაიცვი გადაპრანჭვა არ გინდა, თუმცა მეც ვერ ვარ როდის ერთხელ იპრანჭებოდი. სანამ გაემზადები წყალს დავლევ, მოვკვდი ამ სადარბაზოს კიბეზე სირბილით რა! -მოიცადე გოგო! ის მაინც მითხარი სად მივდივართ!- წამოენთო ანა. - ჩემთან მივდივართ სახლში. ანუკიი! - თქვა მარიამმა და ანას სასაცილოდ დაეჭყანა. - ვერ გიტაან! ნუ მეძახი მასე- იღრიალა ანამ და მარიამის მიმართულებით ბალიში ისროლა, მაგრამ გოგონა ოთახიდან უკვე გასული იყო. ვერასდროს ვერ იტანდა ამ პროცესს , კარადის კარი გააღო, საიდანაც ათობით ჯინსი გადმოვარდა. ანამ ყველაზე ვიწრო და მუქი ჯინსი შეარჩია, არც ისე დახეული, ზემოდან მოკლემკლავიანი სადა მაისური გადაიცვა, ფეხზე კი შავი ვანსები, მაგრამ გარეთ ძალიან ციოდა. დაფიქრდა, კაპიუშონი ნამდვილად ვერ გაათბობდა, თბილი ქურთუკის ან მანტოს ჩაცმა ნამდვილად არ უნდოდა და აი ამ დროს თავში გენიალურმა იდეამ გაუელვა სავარძელთან მიირბინა, რომელზეც ფორმაშეუცვლელად იყო მიკიდული შავი ტყავის ქურთუკი, ხელში აიღო ცხვირთან მიიტანა და ღრმად შეისუნთქა ქურთუკის სურნელი, რომელსაც ჯერ ისევ შერჩენოდა ის უჩვეულო არომატი... უცნაურია, მაგრამ ანას ქურთუკი ისევ ისეთი თბილი ეჩვენა, როგორც მაშინ... თითქოს პატრონის სითბოთი გაჟღენთილიყო და სითბო ამ წამამდე მოჰყოლოდა, ქურთუკი მოიცვა, თმა გაიშალა, წვიმდა, ქარიც ქროდა, მაგრამ მაინც გაიშალა. მარიამს ქურთუკიანი ანას დანახვაზე არანაირი რეაქცია არ ქონია უბრალოდ ჩაეღიმა. კიბე სირბილით ჩაირბინეს და სადარბაზოდან ფაქტიურად გახტნენ. გზად მარიამმა სუპერმარკეტში შეიარა, რომელშიც რატომღაც ძალიან დიდი რიგი იდგა. ანა არ შეყოლია, შორიახლოს იდგა, ლოდინი დიდხანს მოუწია, გაითოშა, მაღალი კისერი მთლიანად ჩარგო ქურთუკში, ცხვირი და ლოყებიც მოეყინა, თმა მთლად გაეჩეჩა, ადგილზე ცქმუტავდა, როცა ზურგს უკან საოცრად ნაცნობი, სასიამოვნო და თქვენ წარმოიდგინეთ მონატრებული ხმა გაიგონა: - კარგი ტყავია არა? - სითბო მხოლოდ სხეულში კი არა სულშიც ჩაეღვარა, დათბა ძალიან დათბა, სითბო სიცხეში გადაიზარდა, ბოლოს გააცია კიდეც, მუხლები ეკვეთებოდა, მიბრუნების ეშინოდა, ეშინოდა მიბრუნებულს არ აღმოეჩინა, რომ ეს ხმა უბრალოდ მისი უსაზღვრო წარმოსახვის ნაყოფი იყო. იდგა და ადგილიდან ვერ იძვროდა, სუნთქვაც კი უჭირდა. მალე ხმა ძალიან ახლოს გაისმა თითქმის გოგონას ყურთან: - არა რა! რამეს რომ გეტყვი კიდევ გეწყინება და გაიქცევი. ამ სიცივეში გარეთ რამ გამოგიყვანა, თანაც დაახლოებით 10 წუთია გიყურებ და სულ ამ ადგილას დგახარ.- ბიჭი ლაპარაკობდა, მაგრამ არა ხმამაღლა, მისი მხოლოდ მის წინ მდგომ ანას ესმოდა... ანა! ანა, რომელიც ისევ ქვეცნობიერმა დააბრუნა რეალობაში. ანამ პირი მოხსნა და ბიჭს საკმაოდ ხმამაღალი პასუხი დაუბრუნა: - უკაცრავააად? და შენ რა მითვალთვალებ? ან საერთოდ ვინ ჯანდაბა ხარ რა შენი პრობლემაა მე როდის გამოვალ სახლიდან და სად გავჩერდები?- დაიყვირა ანამ და ისეთი მკვეთრი მოძრაობით შეტრიალდა საპირისპირო მიმართულებით, რომ წონასწორობის შეკავება ვეღარ შეძლო და რომ არა ძლიერი, გრძელი მკლავები ნამდვილად ძირს აღმოჩნდებოდა. ბიჭმა ანას წვრილ წელს ორივე მკლავი შემოაჭდო და ჩვეული სიმშვიდით თქვა: -ფრთხილად პატარავ! ფრთხილად.- ანას ძარღვებში სისხლი აუდუღდა, საოცრად უნდოდა გარინდულიყო და მიკრობოდა სრულიად უცხო ბიჭს, რომლისგანაც ისეთი სიმხურვალე მოდიოდა, რომ ტყავის ქურთუკშიც კი ატანდა, მაგრამ არა! ანა ასეთი სულელი და ქარაფშუტა არ იყო. დანებებას არ აპირებდა, პირიქით ბიჭის მკლავებისგან თავის დასაღწევად უბრალოდ ჩაიმუხლა, აი უცხო ბიჭი კი გაოგნებული დარჩა ანას მოხერხებით, ჯერ სად იყო. ანა დოინჯშემორტყმული დაუდგა წინ და უკივლა: - მომისმინე რეგვენო! ძალიან ბევრის უფლებას აძლევ საკუთარ თავს! ვინ მიგდიხარ, რომ მეხები?- ბიჭი ანას მიმართულებით დაიძრა, გოგონამ ერთი კიდევ შეჰკივლა: -მომცილდი!- ბიჭს ზურგი აქცია და მაღაზიისკენ გაემართა სწრაფი ნაბიჯით, მაგრამ აი სწორედ ამ დროს სულ, რომ არ ელოდა ისე, ვიღაცამ უკნიდან გააკავა მკლავებით, მის სუნთქვას ისევ გრძნობდა კისერში. ბიჭმა ტუჩები ანას ყურს მიუახლოვა და გამოკვეთილად ჩასჩურჩულა. - მე მოგშორდები, მგრამ აი ამას რას უზამ? და ანას ისევ ის სასწაული შეგრძნება დაეუფლა. ბიჭი გავარვარებული ტუჩებით შეეხო ანას კისერს და თეთრ კანზე მხურვალე კოცნის ანაბეჭდი დატოვა... სამუდამოდ... მიუხედავად შეგრძნებების ფეიერვერკისა ანამ მაინც კარგად გაიგო ბოლო სიტყვები: -ყელთან შერჩენილი კოცნის მოცილება შეუძლებელია! ანუკი... პ.ს.: აი ყველას ძალიან დიდი მადლობა ვინც წაიკითხა. ესეც მეორე თავი :* არ ვიცი როგორია ყველანაირად ვეცადე კარგი გამოსულიყო, შეფასება თქვენთვის მომინდია. მოცულობით არც ისე პატარაა, გთხოვთ აზრი დააფიქსიროთ და კიდევ, პირობას გაძლევთ ისტორია სიკვდილით არ დასრულდება :) :* <3 ასევე დაგაინტერესებთ:
| ||||||
|
| ||||||
| სულ კომენტარები: 0 | |
