მე რომ აღარ ვიყო...
ხშირად ვფიქრობ იმაზე თუ რაიქნებოდა ჩემი სიკვდილის შემდეგ, ან რა შეიცვლებოდა ამით?!
ალბათ არც არაფერი.
ერთ დღესაც გაიღვიძებდა ჩემი მშობლები, ნათესავები და მეგობრები, ხოლო მე კი არა!
სამუდამოდ დავიძინებდი და ჩემს სხეულს მატლები შეჭამდნენ, როგორი ამაზრზენია არა ? მაგრამ ეს ხომ რეალობაა !
ალბათ, როდესმე ყველას გვიფიქრია იმაზე თუ რა მოხდება ჩვენი ამქვეყნიდან წასვლის შემდეგ, ვის დაწყდება ჩვენზე რეალურად გული, ვის დავაკლდებით ყველაზე მეტად და ვის ეტკინება ჩვენი აქედან წასვლა?
დიახ, დიახ! სწორედ ეს კითხვები მიტრიალებს თავში და სასტიკად მინდა ვიცოდე ვის ვადარდებ ყველაზე მეტად !
ეგოისტი ადამიანის იერს ვტოვებ მემგონი ამ ნაწერით, მაგრამ მე უბრალოდ ინტერესი მაქვს ამ საკითხისადმი!
დედა იტირებდა! ალბათ ჩემს ფოტოებს მაგრად ჩაიკრავდა გულში და ძლიერ დავაკლდებოდი! ყოველ დღე და ღამე ჩემზე იფიქრებდა! მაგრამ დრო ხომ ყველაფრის მკურნალია და ამ დროის გასვლის შემდეგ ყველაფერს ეჩვევა ადამიანი, რაც არუნდა მწარე იყოს ეს მისთვის ნელდება ოდნავ მაინც ის მძაფრი შეგრძნება.
მეგობრებს ალბათ პირველი 1 კვირა გაუჭირდებოდათ ჩემს გარეშე, მაგრამ შემდეგ უჩემობასაც შეეგუებოდნენ.
ეს ცხოვრება ჩემით არ დაწყებულა და არც დამთავრდება !
ვიღაცას წამიერად გავახსენდებოდი,შევებრალებოდი,ამოიოხრებდა და იტყოდა საწყალი რა ახალგაზრდა წავიდა აქედან! მერე ისევ ჩვეულ რუტინას დაუბრუნდებოდა.
ზოგადად ადამიანის დამოკიდებულება ხომ ასეთია, სიკვდილის შემდეგ ხდება დაფასებული ნუ უფრო შებრალებული, იმ მომენტში ყველას გული შესტკივა მაგრამ მერე...მერე.....
მე აღარ მექნებოდა სახელი წლების მერე.
მე აღარ ვიქნებოდი ვინმე მერე.
მე არავინ გავხდებოდი.
მე დავიწყებას მივეცემოდი.....
ასევე დაგაინტერესებთ:
|
