და შენ არ იცი, თუ რა რიგად მოუხდებოდი...
სევდისფერ ქუჩას გადავივლიდი, შენზე ფიქრებით,
ავიწყვიტავდი გადარეულ სურვილთან მოცდას,
იქნებ გეცანი შენი თვალებით ესე რომ მიცდის,
შემომხედავდი ოდნავ ღიმილით უზადო მორცხვად...
ზიარს გაგხდიდი ჩემი გრძნობების ორიოდ სიტყვით,
ან სულაც ისე გაკოცებდი მოულოდნელად,
არ დავიწყებდი ბევრ ფიცსა და მტკიცებას ვიცი,
არ დავწყვიტავდი არც შენს ღიმილს რომ გავდა ლოცვას...
და შენ არ იცი, თუ რა რიგად მოუხდებოდი,
ოდნავ სევდისფერ-ღიმილნარევ ბედნიერებას,
ან თუ არ იცი, მაშინ მე გეტყვი და დამიჯერე,
მოუხდებოდი ჩემი ოთახის იმ ფერებს მოსვლად...

გურამ თოდაძე

ასევე დაგაინტერესებთ: