10:48 AM
Lamazi Leqsebi / ლამაზი ლექსები

უბრალოდ რამდენიმე ლამაზი ლექსი , სიყვარულზე, მეგობრობაზე, გრძნობაზე, მონატრებაზე, წარსულზე და მომავალზე...



****
მე მოვალ შენთან გუშინ ან შარშან,
შენ მოხვალ ჩემთან ხვალ ან გაისად
როცა კვირტები დაიწყებს გაშლას
როცა ხეხილი ნაყოფს დაისამს

როცა მე და შენ იმდენად დაგვღლის
ამქვეყნად ჩვენი როლის თამაში
რომ მე დაგიტქვამ შეხვედრის ადგილს
სადღაც წარსულში ან მომავალში



****

ზღვისფერი გაქვს თვალები და, თავათ ჰგავხარ ზღვას,
თუ არ შეგებრალები და, მითხოვდები სხვას,
მივატოვებ გაზაფხულზე თესვასა და ხვნას,
გადავლხავ ადიდებულ ჭოროხსა და მტკვარს,
ცეცხლს გავატან შენს სამყოფელს, შენს სიყვარულს ქარს,
და მოგკილავ მოღალატევ, მაგ ნაფერებ ქმარს...
ზღვისფერი გაქვს თვალები, და თავად ჰგავხარ ზღვას.


***
გალაკტიონი,
ტიციანთან ყოფილა უბრად,
ტიციანს
თავის პოეტებში ჰქონია სუფრა,
და იჯდა თურმე
ჩვენი დენდი საერთო ჯამთან -
უხორცო იყო,
ცოტას სვამდა და ცოტას ჭამდა,
გალაკტიონი
შემოსულა დუქანში ამ დროს,
მარტო დამჯდარა,
მარტოსული, და უსვამს მარტოს;
არ მიუხმია
ის ტიციანს, არა და არა,
და ასე უბრად,
უხერხულად კარგა ხანს მსხდარან.
უცებ... (მახლობლად
პურს ნაჭამა რეგვნების ჯგუფი)
გალაკტიონთან ერთ-ერთ რეგვენს მოსვლია ჩხუბი:
პოეტი მეფე
ვერც მიმხვდარა რატომ და რისთვის, -
უკადრებია
რეგვენს სიტყვა რეგვნული მისთვის…
აჰფეთქებია
აქ ტიციანს უეცრად დენთი,
წამოვარდნილა
ჩვენი ლორდი და ჩვენი დენდი,
დაუდგამს ჭიქა,
შეუხსნია კისერზე ბანტი
და უხეთქია
რეგვნულ შუბლში რეგვნისთვის კვარტი.
და დარევიან
პოეტები ერთპირად რეგვნებს
და ჭახაჭუხი
შესდგომიათ ბოთლებს და ნეკნებს;
და როცა ჩვენი
ლომკაცები ბრძოლით დამძღარან,
დაუფრენიათ
თხებივით და ომი დამცხრალა,
- ტიტე, ძამიკო! -
შეშლილივით აყვირებულა
გალაკტიონი
და ორთავე ატირებულა
ორპირის ფშანზე
გაზრდილ ბიჭებს უეცრად გული
ამოსჯდომიათ,
ხვევნა-კოცნა შექმნილა ძმური;
გადმოსცვენია
შვების ცრემლი ტიციანს მისით,
რაც ექნებოდათ
სამდურავი იციან, ვიცით!
დიდი ბავშვები!
ამდგარან და და დამსხდარან ერთად
და პოეზია
უთქვამთ პირველ საერთო ღმერთად.
პაოლოს გარდა
ამ საქმეში ყოფილა გოგლა,
ყოფილა სმა და
გადარევა ყოფილა ოხრად.
ეს ყველაფერი
მე მიამბო "არაგვში” გალამ
და, თუ ვუმატებ,
ანუ ვაკლებ, ან რამეს ვმალავ,
არამი იყოს
ის წარწერა: "სულით და გულით!”
იქ, იმ სარდაფში
მიღებული ღვინო და პური!
გული გულს იცნობს,
ღონე ღონეს, მარჯვენი მარჯვენს...
ლეგენდად დარჩეს,
მეგობრებო, ლეგენდად დარჩეს!



***

რატომ არ მოდიოდი,
სხვასთან რატომ გაჩერდი?!
გული როგორ მტკიოდა!---
მარტო შენ მომარჩენდი.
ისევ ისე მომინდი,
ვუსმენ მტირალ კლავიშებს,
ერთხელ რომ გიპოვიდე,
მერე აღარ გაგიშვებ.

ცის ატლასებს გაგიშლი,
დაგსვამ ღრუბლის ბალიშზე.
სულსაც აღარ დაგიშლი,
სულაც არსად გაგიშვებ.

რატომ არ მოდიოდი,
სხვასთან რატომ გაჩერდი?!
გული როგორ მტკიოდა!---
მარტო შენ მომარჩენდი.



***

მინდა შეგიმკო თმები გვირილით,
მაგრამ შორსა ხარ ჩემგან ძალიან:
ჩემი სიცილი, ჩემი ტირილი ---
იცოდეს ყველამ --- შენი ბრალია.

ცხოვრება მიჰქრის ნაიღვარივით
და ჩემთვის თითქოს არა სცალია...
მქვია მდიდარი? მქვია ღარიბი?
მიზეზი შენ ხარ, შენი ბრალია.

ზოგჯერ ხელიდან ისე მეცლები,
მინდა შეგიკრა ოქროს გალია!
მე თუ ვმაღლდები, მე თუ ვეცემი,
განა არა გრძნობ, შენი ბრალია.

გადაუარეს ბაღებს ქარებმა,
და ჩემს წინ ისევ ქარიშხალია...
ჩემი სიმშვიდეც და მღელვარებაც
მხოლოდ და მხოლოდ შენი ბრალია!




***
სოფელში მინდა წავიდე და კაკლის აკვნები გამოვთალო,
მინდორი მინდა მოვთიბო და ბალახი გულზე დავიყარო.
სუ ერთიანად გაოფლილმა პირზე შევისხა წყაროს წყალი,
საყდარს მივადგე, იქ მოვიდეს ოქროსთმიანი ჩემი ქალი.
ლოცვა ლექსივით წაიკითხოს, ფრთხილად დაუყვეს ღრეს და ბექობს,
სახლის ჭიშკართან დიდი ძაღლი კუდის ქიცინით მომეგებოს.
ზამთარში თოვლი მოვიდეს და ბუხარში ცეცხლი ბრიალებდეს,
დღე - მარნის კარი, ღამ-ღამობით ჩვენი საწოლი ჭრიალებდეს,
ცხრა თვეში ვაჟი მეყოლოს და... კიდევ გავიდეს ათიოდე...
მე აშო ჩელას ვმღეროდე და გაღიმებული დავდიოდე...
სოფელში მინდა წავიდე და კაკლის აკვნები გამოვთალო,
სიმინდი მინდა მოვტეხო და ცვარ-ნამი გულზე დავიყარო...


***
გეტყვი, დამთავრდა, აღარ მიყვარხარ,
ქარმა წაიღო ის გრძნობა ძველი,
შენ რომ გიყურებ, ფიქრით სხვაგან ვარ,
მერე წავალ და არაფერს გეტყვი.
გაივლის დრო და მოვა ზამთარი,
დარდი ფიფქებად დაიწყებს თოვას,
რომ შემცივდება, დაბერავს ქარი,
ჩემს გასათბობად არავინ მოვა...
ხმადაბლა ისევ რომ ამღერდება
"ვერხვის ფოთოლთა თეთრი ლაშქარი",
შენი თვალები გამახსენდება
და ისევ ისე დაბერავს ქარი.
ისევ გაჩნდები ღამის სიზმრებში,
ძველ სურათებსაც ვიპოვი სადმე,
ჩავიძირები ისევ ფიქრებში
და გულში ისევ ჩუმად გინატრებ.
გეტყვი, დაბრუნდი, მე შენ მიყვარხარ,
ჯერ კიდევ მახსოვს ის გრძნობა ძველი,
რომ ვერ გიყურებ, დარდით აღარ ვარ,
შენ კი წახვალ და არაფერს მეტყვი.


***
ეს უკვე მეექვსე ღერია ზედიზედ
და ისევ ვიშორებ თავხედ ცრემლს თვალიდან...
,,ცუდად მომექეცი” – გამოვცრი კბილებში
კვლავ მოვსვავ ბრენდის და დავისხამ თავიდან...
გულს კვლავ სინანული მიღრღნის და ვერ ძღება,
ფიქრი ვერაგულად მიკორტნის საფეთქელს,
მზერა მოვაცილე წვიმიან ღამეს და
ეს ღერიც სიბრაზით ჩავაწვი საფერფლეს.
შენ მაშინ მარგუნე სიმწრის სინანული,
რომელსაც ჩემივე სასჯელად ვინახავ,
როდესაც ცრემლიანს მითხარი ,,მშვიდობით”
მე კი გიპასუხე - ,,მე მაინც მიყვარხარ!”


ასევე დაგაინტერესებთ:

santahub santahub santahub
santahub santahub santahub
კატეგორია: სასიყვარულო ლექსები | ნანახია: 8541 | დაამატა: miyvarxar | ტეგები: ლამაზი, momavalze, წარსულზე, ლექსები, warsulze, leqsebi, Lamazi, siyvarulze, grdznobaze, monatrebaze | რეიტინგი: 2.3/12
სულ კომენტარები: 0
სახელი *:
Email *:
კოდი *: