თუმცა ნათელი მესხვისა,
ზეცა შავ ღრუბლებს გადარევს,
დრო მოვა, ბოკერს ვეფხისას
ერთხელ მეც მოვინადირებ.
თუმც ყელზე მომდე ბაწარი,
ქარს მიაქვს თოკის ნარჩენი.
სიძულვილს როგორ მასწავლი,
სიყვარულისთვის გაჩენილს.
უფსკრულმა ჯანგი აშალა,
ვერ ვთქვი,
საწურთო ბინდია...
ჩემი დამჭერი ავშარა
ცხრა ზეცის მიღმა ჰკიდია.
კვლავ დააჩნდება ჩილიანს
ჩემი ხირიმის ნიშანი,
წყყალნი მოვლენ და წავლიან,
გადარჩებიან ქვიშანი.
გადაადგება იალონს
სხივი, ნათელის ბადალი,
არც თქვენ შეგრჩებათ, ტიალნო,
ჩემს ცაზე ავი ყრანტალი.
ისევ ცეცხლად ვარ მღვიარი,
ბნელო,პირბნელო, ავშავო,
დამაცა, ფრთა ნატყვიარი
კვლავ არწივივით გავშალო.
თუმცა ნათელი მესხვისა
და ცაც შავ ღრუბლებს გადირევს,
დრო მოვა,
ბოკვერს ვეფხისას
ქსანზე მეც მოვინადირებ.

ასევე დაგაინტერესებთ: