3:54 AM
ჩვენ სიყვარულს გეფიცები მიყვარხარ 7 (დასასრული)

ნინი: რა მოხდა და... ესეიგი 23-ში ღამე გოგო და ბიჭი ჩხუბობდნენ. მერე ვიღაც მისულა და ეს ბიჭი დაუჭრია. მარა ეს დაჭრილი არ მომკვდარა. უბრალოდ რაღაც ჭრილობა ყოფილა რა.... მეორე დღეს ამ ბიჭს
მე: დაჭრიილს?
ნინი: ხოო დაჭრილს კიდე ჩხუბი მოსვლია და იმ ჩხუბში მოუკლავთ.
მე: შენ საიდან იცი ეს ყველაფერი...
ნინი: ის პოლიციელი ვინც მაგ საქმეს იძიებდა ჩემი მეზობელია და მოგვიყვა. ამ ბიჭს სიკვდილის წინ ყველაფერი უთქვამს. ვინც დამჭრა არ ეძებოთო, ჩემი ბრალი იყოო.... და ვინც მოკლა იმისი სახელი და გვარიც თქვა სიკვდილის წინ.
მე: ვინ მოკლა... მკვლელი დაიჭირეეს?
ნინი: კი დაიჭირეს უკვე. ლევანი.... აუ გვარი დამავიწყდა.
მე: გასაგებია... - თან გამიხარდა გიო რო მკვლელი არ იყო, მარა ეხლა რა მეშველებოდა... გიოც გავაუბედურე და ჩემი თავიც. ალბათ აღარც მაპატიებდა. მაგრამ ტანჯვის ღირსი ვიყავი... ღმერთო რა სულელი ვარ... ვეღარ ვიგებდი უნდა მენახა თუ არა, თუმცა მისი სახლიც არ ვიცოდი. გადავწყვიტე თეოს რომ გავაცილებდი დამერეკა. თეო კიდე ბევრ რამეს მომიყვა მარა აღარაფერი გამიგია. მხოლოდ გიოზე და ამ ამბავზე ვფიქრობდი. თეოც გავისტუმრე, სასწრაფოდ ტელეფონს მივვარდი, გიოს ნომერი ავკრიფე და გამორთული ჰქონდა. არ ვიცოდი სად ცხოვრობდა არადა უნდა მენახა. მხოლოდ ქუჩა ვიცოდი, რა ქუჩაზე ცხოვრობდა. სწრაფად ჩავიცვი და მის უბანში წავედი. თან სახლს ვკითხულობდი გზად ვინც მხვდებოდა.
მე: უკაცრავად აქ ოჯახი უნდა ცხოვრობდეს, თუმცა მშობლები და უმჩროსი შვილი საზღვარგარეთ არიან, ხომ არ იცით სად ცხოვრობენ?
- არა არ ვიცი. - ვინც მხვდებოდა ყველას ვეკითხებოდი.
მე: ბოდიში, აქ ვინმე გიო უნდა ცხოვრობდეს 17 წლის, ხომ არ...
- უკაცრავად არ ვარ ამ უბნელი.
მე: კარგით. - კიდე ვიღაცამ გამოიარა, - ქალბატონო ერთი წუთით, ხომ არ იცით აქ.....
- არ მცალია რა გამატარეთ.
მე: უკაცრავად. - მერე ვიღაც მოხუცმა ქალმა გამოიარა … - ქალბატონო ერთი წუთით... - ავუხსენი ვისაც ვეძებდი....- ხომ არ იცით სად ცხოვრობს?
- კიი, როგორ არა..... აი ეს სახლია, - თურმე მისი სახლის წინ ვიდექი.
მე: დიდი მადლობა. ნახვამდის. - ქალს დავემშვიდობე და სასწრაფოდ ეზოს კარი გავაღე. ეზოში სიწყნარე იყო. თან შემეშინდა რომ არ მაპატიოს და გამომაგდოს მეთქი. მისი სიტყვები გამახსენდა... მერე გვიანი არ იყოსო... მაგრამ შევედი და ფრთხილად სახლის კარი გავაღე და რა დავინახე.....
გიო დივანზე იჯდა, ხელში ნემსი ეჭირა და ვენას იმზადებდა, რომ წამალი უნდა გაეკეთებინა. მე მივვარდი და ნემსი ხელიდან გამოვგლიჯე.
მე: რას აკათებ, გაგიჟდი? - ხმამაღლა დავუყვირე, გაოგნებულმა შემომხედა.
გიო: აქ რას აკეთებ...
მე: შენთან სალაპარაკოდ მოვედი.
გიო: რა გინდა...
მე: ბოდიშის მოხდა მინდა, გავიგე რომ უდანაშაულო ხარ.
გიო: ისე არ მენდობოდი ხო..... - გულდაწყვეტილმა მითხრა, ნაღვლიანი ხმით.
მე: მაპატიე... ბოდიშს გიხდი....
გიო: წარმოიდგინე აბა… ადამიანი რომელიც სიგიჟემდე გიყვარს მოდის და გეუბნება რომ მკვლელი ხარ... სინამდვილეში არაფერი დაგიშავებია, მაგრამ შენი არ ჯერა..... ყველაზე მეტად იცი გული რამ მატკინა... ჩვენი სიყვარული დაგიფიცე მთელი გულით და მაინც არ დამიჯერე.... მაშინ დავრწმნდი რომ არც არასდროს გყვარებივარ....
მე: ასე ნუ ამბობ.....
გიო: არც მომისმინე... მოგესმინა მაინც, იქნებ რას გეუბნეოდი..
მე: გიო მომისმინე....
გიო: შენ მომისმინე! სინანულის გრძნობა მგონი გვიანია.
მე: გთხოოვ მაპატიე...
გიო: იცი რა... ჩემთან დაშორება თუ გინდოდა რამე სხვა მოგეფიქრებინა.... მაგრამ რა მნიშვნელობა აქვს გულის ტკენა გულის ტკენაა.....
მე: არც შენთან დაშორება მინდოდა და არც შენი გულის ტკენა.
გიო: ხოოო??? რაღაც ეჭვი მეპარება....
მე: რათქმაუნდა შენთვის უფრო რთული იყო, მაგრამ არც ჩემთვის ყოფილა ადვილი. - თან ცრემლები წამომივიდა, გიო თვალებში მიყურებდა. - მას შემდეგ რაც შენ დაგშორდი დღეს პირველად გამოვედი სახლიდან..... გგონია ჩემთვის ადვილი იყოოო? მთელი ღამეები შენზე ვფიქრობდი. არავის დანახვა არ მინდოდა.სიზმარშიც შენს გხედავდი. ვიცი რომ არ დაგიჯერე ამით ძალიან დაგტანჯე.. ჩემთვის უშენოდ გატარებული ყოველი წამი სიკვდილი იყო... ვიცი შენ რასაც იგრძნობდი. - ორივენი გავჩუმდით.. მე ვტიროდი... მის სედვდიან სახეს და ნაღვლიან თვალებს რომ ვუყურებდი უფრო მტკიოდა გული.... ცოტა ხნის მერე მითხრა....
გიო: ნემსი მომეცი....
მე: არა.....
გიო: ნემსი მომეცი.....
მე: არ მოგცემ... - თან ნერვიულობისგან ნემსს ხელში ვათამაშებდი.... და თითში შემერჭო... მე შევხტი... სისხლი წამომივიდა... გიო სასწრაფოდ მომვარდა... რაღაც ნაჭერი მომახვია...
გიო: ძალიან გეტკინა?
მე: ახლა ყველაზე ნაკლებად ეს მაინტერესებს... - თან მესიამოვნა, ეს უკვე მზრუნველობას ნიშნავდა..... - მხოლოდ ერთ რამეს გთხოვ.... არ გეუბნები გიყვარდე მეთქი... ამას არ ვიმსახურებ. უბრალოდ მომისმინე, აგიხსნი რაც მოხდა.. შენ გადაწყვიტე, მაპატიებ თუ არა.. მერე წავალ და აღარც დაგტანჯავ.... - ყველაფერი დაწვრილებით მოვუყევი... გაჩუმებული მისმენდა, თვალებში მიყურებდა.... - მაინტერესებს მაპატიებ ტუ არა....
გიო: ...........
მე: მისმინე არაფერს გავალდებულებ...
გიო: ...........
მე: გიო... რამე მითხარი.... - თან უნებურად ტირილს ვიწყებდი... თავჩაღუნული იჯდა, და რაღაცას მიშტერებოდა...
გიო: ..........
მე: კარგი, მეტს აღარ გაგაწამებ...
გიო: ...........
მე: ზუსტად ამის მეშინოდა....
გიო: რის?
მე: ვიცოდი რომ არ მაპატიებდი....
გიო: ...........
მე: კარგი, მე წავალ თორე... შენც დაგტანჯე და მეც დავიტანჯე.... - კვლავ ცრემლები წამომცვივდა... კართან მივედი და გავაღე... შევამჩნიე ნელნელა როგორ გამომხედა.
გიო: მოიცა..... არ წახვიდე.... - წამიერად უდიდესი სიხარული ვიგრძენი. წამოდგა და ჩემთან მოვიდა. ცრემლები ფრთხილად მომწმინდა... თავისი თბილი ხელით ლოყაზე მეფერებოდა... მე უფრო მეტირებოდა მაგრამ ცრემლებს ისევ მწმენდდა. თვალებში ჩამხედა. ნატანჯი თვალები ჰქონდა. შემეცოდა, ჩემი სისულელეების გამო როგორ დავტანჯე. მაგრად ჩამეხუტა... უბედნიერესი ვიყავი. თან ყურში მეჩურჩულებოდა. - მომენატრე, ხელმეორედ რომ დაგკარგო ვეღარ გადავიტან.
მე: მეც უზომოდ მომენატრე. ოდესმე მაპატიებ ასე რომ დაგტანჯე? - ისევ ჩახუტებულები ვიყავით და ერთმანეთს ვეჩურჩულებოდით.
გიო: უკვე გაპატიე... ყველაფერი დავივიწყოთ რაც ერთმანეთს ვაწყენინეთ. - მისი დიდსულოვნება დასაფასებელი იყო...
მე: ისევ ისე გიყვარვაარ? იქნებ.... იქნებ.... ამ დროში ეს გრძნობა განელდა.... იქნებ.... - გამაჩუმა... ტუჩებზე თითი ამაფარა...
გიო: დაწყნარდი... უფრო მეტად მიყვარხარ... - და ისევ ჩამეხუტა...
მე: ჩვენი სიყვარული დაიფიცე...
გიო: ჩვენ სიყვარულს გეფიცები. შენ?
მე: რა მე?
გიო: შენ ისევ ისე გიყვარვარ?
მე: ისევ რომ არ მიყვარდე შენთან დაშორება ასე არ დამტანჯავდა და არც აქ მოვიდოდი... - გაეღიმა. - ჩვენ სიყვარულს გეფიცები უზომოდ მიყვარხარ.... - უფრო და უფრო მაგრად მიკრავდა გულში... მეტი ვეღარ მოვითმინე და ხელახლა ავტირდი..... - მაპატიე.. მაპატიე.... მაპატიე.. ჩემი თავი მძულს... - ჩემი სახე ხელებში მოიქცია.
გიო: დაწყნარდი... დაწყნარდი.... ასე ნუ განიცდი...ხომ გითხარი ყველაფერი უნდა დავივიწყოთ... გთხოოოვ ასე ნუ ნერვიულობ, თორე ხომ იცი შენს ცრემლებს ვერ მოვითმენ... ნუ ტირი... ხომ იცი მე რაც მაბედნიერებს, შენი ღიმილი... - ცრემლები მომწმინდა, ისევ გულში ჩამიკრა და თავზე ხელს მისვამდა, თან თმაში ხელს ათამაშებდა. დიდი ხანი ვიდექით ასე, ჩახუტებულები. მე ცოტა დავწყნარდი.... ბოლოს ისევ მან წამოიწყო....
გიო: ვერ წარმოიდგენ უშენობა როგორ განვიცადე... - ყურში ჩამჩურჩულა და თან ლოყაზე მაკოცა.
მე: იმდენად, რომ ნარკოტიკის კეთება დაიწყე..
გიო: ხო...
მე: რამდენი ხანია რაც წამალს იკეთებ...
გიო: დღეს პირველად უნდა გამეკეთებინა... ამას უშენობა მაკეთებინებდა...
მე: ამ ხნის განმავლობაში სიზმარში გინახივარ?
გიო: კიი... სულ შენ არ გხედავდიი? ხან ვჩხუბობდით ხან ერთმანეთს ვეფერებოდით... - გავუღიმე და მანაც გამიღიმა...
მე: იცი თავიდან რა მომეწონა შენში.....
გიო: რა....
მე: არ გიკითხავს შეყვარებული მყავდა თუ არა.... ჩემით დაინტერესდი და დამიახლოვდი კიდეც....
გიო: ხოო ეგ მართალია... ეხლა? ეხლა რა მოგწონს ჩემში....
მე: ეხლა ყველაფერი მომწონს...
გიო: ჩემი ცხოვრება ხარ... - ხელით ლოყაზე მეფერებოდა...
მე: ყველაზე საყვარელი ადამიანი ხარ თუ ვინმე მინახავს.... მიყვარხარ... უზომოდ, უზომოდ მიყვარხარ.
გიო: მეც, მეც უზომოდ და უსაზღვროდ მიყვარხარ... მთელ დედამიწაზე ყველასა და ყველაფერს მირჩევნიხარ... მიყვარხარ... ჩვენ სიყვარულს გეფიცები..... - და ისევ და ისევ მაგრად ჩამიკრა გულში.


ასევე დაგაინტერესებთ:

santahub santahub santahub
santahub santahub santahub
კატეგორია: სასიყვარულო ისტორიები | ნანახია: 1306 | დაამატა: miyvarxar | ტეგები: ჩვენ სიყვარულს გეფიცები მიყვარხარ 7 | რეიტინგი: 0.0/0
სულ კომენტარები: 0
სახელი *:
Email *:
კოდი *: