მეც ავდექი კარის გასაღებად.
გიო: მოიცა, ვინმეს ელოდები? -მე ლიზი და ელე გამახსენდა და საათს შევხედე. 11-ის 15 წუთი იყო.
მე: კი, ხომ გითხარი დაქალებს. -კართან მივედი, გავაღე და მართლაც, ლიზი და ელე იყვნენ. ცოტა დავმშვიდდი.
ელე: სალამი
ლიზი: გამარჯობა
მე: შემოდით - ორივე გადავკოცნე. გიო რომ დაინახეს გაკვირვებილებმა შემომხედეს. - გაიცანით ეს გიოა, გიო ესენი ჩემი დაქალები არიან.
გიო: სასიამოვნოა
ელე: ჩვენთვისაც.
მე: ეხლავე გამოვალთ - გოგოები სამზარეულოში გავიყვანე რო ყველაფერი ამეხსნა.
ელე: ვინ არის ეს ბიჭი....
ლიზი: რას გვიმალავ..
ელე: პირველად როდის შეხვდი?
ლიზი: სად გაიცანი?
მე: მოიცა, მოიცა მათქმევინეთ...
ელე: მიდი - ყველაფერი მოვუყევი. - არ უნდა შემოგეშვა, რა იცი ვინ არის?
ლიზი: გაგიჟდი? რა გამორიცხულია რო სიმართლეს ამბობდეს... - ელემ მხრები აიჩეჩა.
ლიზი: გარეთ პოლიციის მანქანა იდგა რომ მოვედით
მე: ხოო ამ ამბავზე. კაი წამო გავიდეთ, ტეხავს მარტოა. - მისაღებში გავედით. გიოს შევატყე რო ნერვიულობდა. კიდევ რაღაცეებზე ვილაპარაკეთ და ძილის დროც მოვიდა. გადავწყვიტე გიოს მისაღებში დაეძინა. ჩვენ საძინებელში შევედით.
მე: აუ ძაან ვნერვიულობ. ნეტა არ დამეტოვა რა....
ელე: კაი ეხლა ხო არ გააგდებ და არაუშავს. მაინც ფხიზლად ვიყოთ რა...
ლიზი: ხო, ვილაპარაკოთ ცოტა ხანი და დროც გავა. - მართლაც, ვილაპარაკეთ, მერე გოგოებს ჩაეძინათ, მე მთელი ღამე მეღვიძა. დაახლოებით 4-ის ნახევარი იყო, ავდექი, ჩავიცვი და აივანზე გავედი. ვფიქრობდი იმაზე რაც ამ საღამოს მოხდა.მერე ფეხის ხმა გავიგე, შემეშინდა, აივნის კარები გაიღო, მე უცბად შემოვტრიალდი და თან შევხტი. გიო იყო. მისი სახე ძლივს გავარჩიე.
გიო: ბოდიში, შეაგშინე..
მე: არაუშავს.
გიო: რატო არ გძინავს? ჩემ გამო არა? გეშინია...
მე: არა... უბრალოდ.. - შემაწყვეტინა.
გიო: კი..
მე: შენთვითონ რატო არ გძინავს?
გიო: მე? - მხრები აიჩეჩა - ალბათ იმიტო რო ვნერვიულობ.
მარი: გეშინია>
გიო: მეშინია? ვისი? - თან გაეცინა. ფიზიკურად ისედაც მაგარი იყო, მაგრამ როცა იცინოდა თვალს ვერ ვწყვეტდი.
მე: პოლიციის - უფრო მეტად გაეცინა.
გიო: მე არაფერი დამიშავებია.
მე: როგორ... აბა კაცის დაჭრა დანაშაული არ არის?
გიო: კი მარა მე ჯერ ახლოსაც არ ვიყავი მისული, და არც არაფერი მქონდა ნათქვამი, რო მეუზრდელა, მეც შევეპასუხე და იმან დანა ამოიღო. ფაქტიურად მან დაიწყო.
მე: მერე მაგას როგორ დაამტკიცებ...
გიო: არ ვიცი მე ჩემსას შევეცდები.
მე: შენს შესახებ მითხარი და ან ძმა გყაავს?
გიო: პატარა ძმა მყავს, მაგრამ ამჯერად დედაჩემი მამაჩემი და ჩემი ძმა აქ არ არიან.
მე: აბა სად არიან?
გიო: საზღვარგარეთ. ამაზე მერე ვილაპარაკოთ. ეხლა შენზე მითხარი რამდენი წლის ხარ...
მე: 15, შენ?
გიო: მე 17.
მე: მე 9 წლის და მყავს. დედა, მამა და ჩემი დაც საზღვარგარეთ არიან, სამსახურიდან.
გიო: რატო შენც არ წაგიყვანეს...
მე: არც ჩემი დის წაყვანას აპირებდნენ, უბრალოდ პატარაა და დედაჩემის გარეშე ვერ გაძლებდა.
გიო: გასაგებია. - ორივენი გავჩუმდით და დიდი ხანი ვიყავით ასე, გიო ხან მე გამომხედავდა, და შემდეგ ისევ ცას გაყურებდა. მეც ხანდახან თვალს გავაპარებდი ხოლმე. კიდევ ბევრი ვილაპარაკეთ. იმდენი რო თავზე დაგვათენდა. არცერთს არ გვეძინებოდა. მზის ამოსვლას ვუყურებდით.
მე: ლამაზია არა?
გიო: რა...
მე: მზის ამოსვლა...
გიო: შენ უფრო ლამაზი ხარ. - მე გამეცინა, თან მაგრად მესიამოვნა...
მე: მადლობა, - უცბად კარი გაიღიო და ელე შემოვიდა.
გიო: მგონი შენი დაქალები გავაღვიძეთ.
ელე: არ გეძინებათ?
მე: არ გვეძინებოდა და გამოვედით.
გიო: მე გავალ... - წამოდგა და გავიდა. ელე რაღაცნაირად მიყურებდა.
მე: ეგრე რატო მიყურებ?
ელე: რაღაცას გვიმალავ
მე: :D კაი რაა... თქვენ თუ დაგიმალეთ ვიღას უნდა ვუთხრა... არ მენდობიი?
ელე: კაი ხოო... დავივიწყოთ.
მარი: შევიდეთ თორე ცივა. - სახლში შევედით, 2 სთ-ში ლიზიმაც გაიღვიძა.
ლიზი: ვაა უკვე გღვიძაავთ?
ელე: მე კიიი და მარის არც სძინებია. - ყველას გაგვეცინა. გიო წამოდგა.
გიო: მე წავალ..
მე: გვესაუზმა...
გიო: არა დიდი მადლობა, ისედაც შეგაწუხეთ...
მე: როგორც გინდა. ეხლა სახლში წახვაალ?
გიო: არა რამდენიმე დღე სახლში არ მივალ. - მე თავი დავუქნიე, კართან მივიდა. - კარგად იყავით, სასიამოვნო იყო თქვენი გაცნობა.
ლიზი: ჩვენთვისაც,
ელე: კარგააად... - გოგოებმა გაუღიმეს.
გიო: ძალიან დიდი მადლობა, ამას ვერასდროს დაგივიწყებ...
მე: გაგაცილებ... - გოგოებს გავხედე - ახლავე შემოვალ. _ლიზის გაეცინა და თვალი ჩამიკრა, ელემ ეჭვით შემომხედა. მე და გიო გავედით.
მე: შეიძლება რაღაც გკითხო?
გიო: მკითხე
მე: მე რომ არ შემომწშვი რას იზავდი... - ერთი წუთით დაფიქრდა.
გიო: არ ვიცი, ალბათ პოლიცია დამიჭერდა და ვერაფერსაც ვერ ვიზავდი.
მე: კაი,ამაზე აღარ გვინდა ლაპარაკი...
გიო: სანამ წავალ მეც მაქვს კითხვა
მე: გისმენ..
გიო: კიდევ როდის გნახავ...