7:17 PM ჩემი საყვარელი მტერი ანუ ეშმაკი ატარებს ბალენსიაგას (3) | ||||||
 - თქვენ თითქმის არასოდეს უწევთ ხმას და განრისხების ზენიტშიც ძალიან გაწონასწორებული ჩანხართ. ასეთ, რა წამალს სვამთ? - ძლიერი ნერვები მაქვს უძილობის მიუხედავად და თუ ზედმეტად ავივსე ბრაზით, აქ მოვდივარ. იდეალური სასტუმროა. მეპატრონე ჩემი ახლო მეგობარია და რეაბილიტაციისთვის, ყველა კომფორტს მიქმნის. - საწამებლად ხალხს გახვედრებთ მიყრუებულ სარდაფში? - სწორია - საჩვენებელი თითი მაღლა ასწია - შემიძლია განახოთ, თუ რა თქმა უნდა, წამების არ გეშინიათ. - იცით ფორმას როგორ ვინარჩუნებ? - როგორ? - ბოქსით ვკავდები. ასე, რომ მეეჭვება, თქვენ ჩემი შეშინება შეძლოთ. - ძალიან კარგი - შენობის იმ ნაწილისკენ დაიძრა კრისტოფერი, რომელზეც ქალს წარმოდგენაც არ ჰქონდა. მარჯიელა ავტომატურად აედევნა. მართლა სარდაფამდე მიიყვანა პრემიერის სწრაფმა ნაბიჯმა. ახლა ხვდებოდა ქალი, რატომ ვერასოდეს ეწეოდნენ ჟურნალისტები - ძალიან მაღალი იყო და დიდ ნაბიჯებს სდგამდა. სარდაფს მთლად სარდაფი ვერ ეთქმეოდა. ყველანაირი კომფორტი იყო მოწყობილი, რათა გადაღლილ ადამიანს დაესვენა. კედელზე ადამიანის ფორმის გამოსახულებები ეხატა და ცოტათი დაკაწრული იყო. - არ მითხრათ, ჯადოს ვაკეთებო - გაეცინა მარჯიელას. მერე მაგიდაზე ჩამწკრივებულ შუშის ბოთლებს მოჰკრა თვალი. - მოიცადე, თითქმის მივხვდი. - გილოცავთ, მე თქვენ გაგიტაცეთ და ახლა გაწამებთ - ეშმაკურად ჩაილაპარაკა პრემიერმა. მარჯიელას არ შეშინებია. პირიქით, პირველად ნახა ხუმრობის ხასიათზე მოსული, ცოტათი შემთვრალი პრემიერი. კაცმა ერთ ბოთლს წაავლო ხელი და მთელი ძალით მიამსხვრია კედელზე. - გასაგებია - თავი დააქნია ქალმა. - სტერსს ხსნის და ცოტათი, უძილობასაც შველის. - რატომ ვერ იძინებთ? რამდენიც თვალებს ხუჭავთ, იმდენჯერ გესიზმრებათ, თითქოს ბენზოხერხით მოგდევთ? - ჰკითხა ცინიზმით სავსემ და თვითონაც მოისროლა ბოთლი - ჯანდაბა, მართლა კარგია. ეს ბეკის უნდა ვასწავლო, თორე გაგდებული ჰყავს მთელი კლასის ბიჭები წიხლქვეშ. - თქვენ გგავთ. - მე არასროს მიცემია ადამიანი. - ზოგჯერ, ისე ექცევით მათ, რომ ცემა სჯობია. - იგივეს ვიტყოდი თქვენზეც - მერე ზედმეტად მიუახლოვდა კაცს, ხელი მკერდზე ჩამოუსვა და გაუღიმა - თქვენს ასაკში, უსექსობა ძილის დარღვევას იწვევს. - და საიდან მოიტანეთ, თითქოს, სექსი არ მაქვს? - ქალის ხელს თავისი შეახო და წვრილ მაჯას ბორკილივით შემოახვია გრძელი თითები. მარჯიელა დუმდა. მხარზე ბრეტელი ნაზად გადაუწია პრემიერმა და საკოცნელად გადაიხარა მისი ბაგეებისკენ. - არ მომეკაროთ, თორემ... - წინადადების დასრულება ვეღარ მოასწრო მარჯიელამ. მამაკაცის ენა უკვე უხეშად აბლანდულიყო მის პირში და ამოსუნთქვის საშუალებას არ აძლევდა. ქალმა გაბრძოლება სცადა, თუმცა უშედეგოდ. სხეულის ვერც ერთი ნაწილი ვერ ემორჩილებოდა. იმის მაგივრად, რომ ხეირიანად ეთავაზა თავხედი პრემიერისთვის, კისერზე შემოეხვია ხელი და მთელი ძალით იზიდავდა მის სხეულს თავისკენ. ძალიან უნდოდა. ვნებისგან, ფეხები უკანკალებდა ქალს. ქამარი სწრაფად გაუხსნა. კრისტოფერი თითქმის ჩაცმული იყო. მარჯიელას კი რამდენიმე წამში, ფეხსაცმლის გარდა, აღარაფერი ემოსა. მაგიდაზე შემოსვა კაცმა და ის მხრები დაუკოცნა, რომელზე ოცნებაც კარგა ხნის წინ დაჰბედებოდა, შემდეგ კი ქალის ხავერდოვან მკერდს დააცხრა მწყურვალე ტუჩებით. მარჯიელას რცხვენოდა თავისი გრძნობების, რომელიც ისე ხმამაღლა ყვიროდნენ, ყველა სურვილში ასმენდნენ თავიანთ შემოქმედს. კრისტოფერის ხელისგული საკუთარ ბაგეებზე მიიკრა და მისი დახმარებით დაიხშო წყარო, რომელიც სულისშემძვრელად კვნესოდა სიამოვნებისგან. კრისტოფერის ღირსება იმაზე დიდი აღმოჩნდა, ვიდრე წარმოედგა. დიდი და ყოვლისმომცველი. ჯერ ასე არც ერთი კაცისთვის არ გამოეცხადებინა აქამდე უსიტყვო მორჩლება, როგორც მთელი სხეული კრისტოფერის მაგარსა და ზედმეტად მოხერხებულ ასოს დაუმორჩილა. მარჯიელას მოულოდნელად გამოეღვიძა. ოფლიანი და აღელვებული, ჯერ კიდევ რეალობასა და სიზმარს შორის გაჩხერილიყო. სასწრაფოდ წამოჯდა. ზუსტად ახსოვდა, დიდი კამათისა და ირიბი, კორექტული ლანძღვის შემდეგ, ორივენი თავიანთ ნომრებში შესახლებულიყვნენ. ახლა კი, ღამეული სიზმარი ვეღარ გაერკვია, კოშმარი იყო თუ ქვეცნობიერში ჩამარხული სურვილები. - ამის დედაც! შხაპი უნდა მივიღო - წარმოთქვა თავგზაარეულმა. გაიაზრა, რომ მთელი სხეული, ჯერ კიდევ სიზმრის ვნებაში ჩარჩენოდა. კრისტოფერსაც გამოეღვიძა. დიდი გაჭირვებით ჩაძინებულსა და მარჯიელასთან საუბრით ბრაზმოსულს, გამოეღვიძა თავის ნომერში. რაღაც მომენტში, მასაც დასჭირდა დრო იმის გასაანალიზებლად, რომ ეს ყველაფერი რეალობისგან შორი იყო და სინამდვილეში, არც არასოდეს შეხებია ქალის ხავერდოვან, ნაზსა და მიუწვდომელი მშვენიერებით სავსე სხეულს. ხელებზე ერთმანეთის სურნელი ასდიოდათ. არ უნდა გამეჩხრიკაო, ორივემ იფიქრა თავისთვის. * * * შუადღისას, check out ჰქონდათ. დილით, ყველა სასაუზმოდ ჩასულიყო. ყველაზე ნათელ წერტილს ისევ მარჯიელა დამსგავსებოდა თავისი თეთრი შარვლითა და პიჯაკით, რომლის ფონზეც, ჟოლოსფერი ბალენსიაგას ფეხსაცმელი თვალისმომჭრელად ბრწყინავდა და შესამნჩნეველი კაკუნით ტოვებდა თავის კვალს დარბაზში. გვერდს ჯოსეფი უმშვენებდა. - რა სახე გაქვს ელა დილიდან? - ჰკითხა ძმამ. - რაღაცა დამესიზმრა - წარმოთქვა გაბრუებული ხმით და სასტუმროს რესტორანში მჯდარი კრისტოფერი როგორც კი დაინახა, ეგრევე თვალი აარიდა. ცხოვრებაში, პირველად ვერ შეძლო მომაკვდინებელი მზერის ტყორცვნა თავისი დაუძინებელი მტრისთვის. კრისტოფერიც ისე უცნაური ჩანდა, ძალით იხედებოდა ფანჯარაში. - გასაგებია, ვინც დაგესიზმრა - თავისთვის ჩაიხითხითა ჯოსეფმა - კლავდი? - არა... შენ რომ ჩემი უფროსი და იყო, მოგიყვებოდი, მაგრამ მთელი ტრაგედია ისაა, რომ ვერც ბეკის ვეტყვი, ზედმეტად პატარაა და ვერც შენ - ზედმეტად კაცი ხარ. - ანუ ტ*ნავდი. - გაჩუმდი! - მხარზე უჩქმიტა მარჯიელამ. - არ მიველასმოთ? - რა ვიცი... ჯანდაბას! - კრისტოფერს მიუახლოვდნენ. კაცს სხვაგან გახედვის პერსპექტივა რომ აღარ შერჩა, მერე რაღაცნაირად გაუღიმა კრუგერებს და მიესალმა. - ანაბელი სადაა? - ჰკითხა ჯოსეფმა - გუშინ რაღაცაზე გაბრაზდა, არ ვიცი, რაზე. - დილას წავიდა, საქმე ჰქონდა. ალბათ იმაზე, რომ შენი პარალელური კლასელი იყო 12 წელი და ვერ იცანი. კრუგერებს ვერცნობის ორდენი უნდა გადმოგცეთ. - უკვე მეორედ მინამიოკებს - თვალები გადაატრიალა მარჯიელამ - ოდესმე ერთმანეთს შევხვედრილვართ აქამდე? თქვენს სკოლაში არ დავდიოდი, გერმანიაში მაქ განათლება მიღებული. - იმიტოა ასეთი ცივი - აუხსნა ჯოსეფმა. კრისტოფერს გაეღიმა. იფიქრა, თემას შევცვლიო. - აქ გემრიელი ხორცის ბლინები აქვთ, დამეწვევით? - კი - არც დაფიქრებულა ჯოსეფი და პრემიერს წინ დაუჯდა. ანუ მარჯიელას მხოლოდ კრისტოფერის გვერდით დარჩა ადგილი. სხვა რა გზა იყო. - რამე ვეგეტარიანული სენდვიჩი მომიტანეთ და ვანილის მილკშეიკი თუ შეიძლება. - სთხოვა მიმტანს. - ჩემ გარდა, ყველასთან ზრდილობიანია? - ჰკითხა კრისტოფერმა ჯოსეფს. - კი. - არც დაფიქრებულა, ისე უპასუხა. - უკაცრავად, მეც აქ ვარ - აბუზღუნდა მარჯიელა, მაგრამ კრისტოფერს მაინც ირიბად უმზერდა. კაცის ხელებისკენ გააპარა მზერა - საოცრად მშვენიერი ხელები და ლამაზი თითები ჰქონდა. ისიც გაახსენდა, სიზმარში, მაგ თითებით რომ ეფათურებოდა ინტიმურ ადგილებში ქალს. ილუზიის კვარი სხეულის ყველა წერტილში ძლაიან რეალურად დამჩნეოდა. ერთი მაგრად გააჟრჟოლა მარჯიელას. - ვეგეტარიანელი ხართ? - გაუკვირდა პრემიერს. - არა, თუმცა ხორცეულიდან ზღვის პროდუქტს ვჭამ მხოლოდ. ეგენი ყველანი არც ისე საყვარლები არიან და ვერ ვიცოდებ. - მერე მიხვდა, რომ არ იყო თავისი საქმე მთლად კარგად, რადგან კრისტოფერის თანდასწრებით ჭამის ერიდებოდა. - მარჯიელამ გაგაცნოთ თავისი პროექტი თუ ზედმეტად დაკავებული იყო თქვენთან ჩხუბით? - ჰკითხა ჯოსეფმა. - ჩხუბით იყო დაკავებული. რა პროექტია? - მიუბრუნდა მარჯიელას, მაინცდამაინც მაშინ, როცა ძლივს ერთი ლუკმა მოკბიჩა. ქალის ბაგეებს აადევნა თვალი პრემიერმა. ის წყეული სიზმარი არ ასვენებდა, რომელიც მხოლოდ იმიტომ ეჩვენებოდა წყეულად, რომ სიცხადეში მოყვანა შეუძლებლად მიაჩნდა. - მე მოვყვები - წაეხმარა ჯოსეფი - სამოცდაათი ტრანსგენდერი ქალის დასაქმება უნდა, რომლებიც სხვა LGBT თემის წარმომადგენლებს დაეხმარებიან ფსიქოლოგიურად და მატერიალურად. სახლიდან წამოსულ ადამიანებს თავშესაფარი და საკუთარი თავის რეალიზაცია სჭირდებათ. კრისტოფერმა მარჯიელას შეხედა. - დავაფინანსებინო თქვენი პროექტი და გავხდე თქვენი გმირი? - კი, ოღონდ ინცესტს ნუღარ დაგვაბრალებ. 15 წლის და გვყავს და ცუდად მოქმედებს მის აზროვნებაზე, ისედაც ლანისტერების ფანია. - ისევ ჯოსეფმა უპასუხა. - ძიძასთან გყავთ რებეკა? - არა, მარტოა თავისთვის. - პატარა ბავშვს მარტო სტოვებთ? - გაუკვირდა კრისტოფერს. - ახლა ბავშვზე მეურვეობას ჩამოგვართმევს - გაბრაზდა მარჯიელა - რა მოხდა, 15 წლის ძლიერი, დამოუკიდებელი ბავშვი არ გინახავთ? გაზის ანთება-ჩაქრობა იცის ან თუ მოშივდა, საჭმელს გამოიძახებს. - კარგი, დაწყნარდით, არაფერ მსგავსს არ ვაპირებ ყალბო ვეგეტარიანელო. * * * კრისტოფერს საკუთარ კაბინეტში, მაგიდასთან ჩასძინებოდა. მდივანის შეტყობინებამ გამოაღვიძა: - მარჯიელა კრუგერია, შემოვუშვა? - ჰკითხა პრემიერს. - კი, კი - ეგრევე წამოენთო, სარკეში ჩაიხედა და თმა გაისწორა. ისედაც ორი სანტიმეტრი ჰქონდა, მაგრამ მაინც დაიზღვია თავი. - მაინც გოგო ჯობია - მიმართა საკუთარ იმედგაცრუებულ თავს. შორიდან ისევ კაკუნი ისმოდა. კაკუნი, რომელიც ყველას თავის გავლენასა და ძლევამოსილებას უმტკიცებდა. კრემისფერ, საოცრად მსუბუქ კაბაში შემოსილმა ცეცხლისფერმა დემონმა შემოანათა და ისეთი სხივი შემოიტანა ოთახში, სუნთქვაშეკრული პრემიერი მზად იყო, მუხლი მოეყარა მის წინაშე. - დაჯექი! - სავარძლისკენ მიუთითა მარჯიელამ. კრისტოფერს ცალი ტუჩით გაეღიმა. სკამზე მიესვენა და ისე შეხედა მარჯიელას, როგორც ნაღმს, რომლის აფეთქების წინააღმდეგიც, არასოდეს ყოფილა, რამდენად ძვირადაც არ უნდა დაჯდომოდა ეს აფეთქება. მარჯიელა კრისტოფერს მიუახლოვდა. ისედაც მოკლე სამოსი ხელებით უფრო მაღლა აიწია და ფეხზე ნელა, მაცდური ღიმილით გადააჯდა. ქალის ნაზი კანისა და სრიალა ბარძაყების შეხება, სამოსის მიუხედავად, იგრძნო კაცმა. - რატომ გინდა, თავი დამაკარგვინო? - ჰკითხა პრემიერმა და მოგიზგიზე კულულებს შორის გზა გაიკვლია, ცერა თითით, ყურთან მოეფერა სასურველ ქალს. - ეგ ისედაც კარგა ხნის წინ დაკარგე - ცხვირი ცხვირზე მიადო მარჯიელამ. თავის მუხლებზე მოკალათებული ქალის თეძოებს ნელა მოეფერა ხელით. მისი ჟღალი თმა გულმკერდზე დაებნა მშვენიერებისგან გონებაწართმეულ კრისტოფერს. ახლა თმაზე მოეფერა, რამდენიმე კულული მოიქცია მუჭში და ცხვირთან მიიტანა, მთელი ვნებით შეისუნთქა ალისფრად მოგიზგიზე ყვავილების თავბრუდამხვევი სურნელი. მარჯიელამ გლუვი ბაგეები მიადო ცხვირზე და ჩურჩულით წარმოთქვა: - რაც დაგინახე, ჩემმა სამყარომ, შენ ირგვლივ დაიწყო ბრუნვა. მერე საკუთარ კისერზე იგრძნო ქალის ტუჩები. რაღაც მომენტში, სიგიჟემდე სურდა მთელი ვნებით მოჰფერებოდა, მაგრამ განძრევა ვეღარ შეძლო. გამოეღვიძა. ღამე იყო და საკუთარ საწოლში იწვა, მარტო. - რა დავაშავე, ეს დედამო*ნული! - დაიღრიალა ხმამაღლა. ზუსტად იგივე ტერმინებით, მარჯიელას აეტეხა წიოკი თავის საძინებელში, რადგან კრისტოფერზე ეროტიკული სიზმრები მოუშორებელი ჭირივით დასჩემებოდა. * * * რამდენიმე დღის შემდეგ, რებეკა მათემატიკის გაკვეთილზე იჯდა და ზუსტად იცოდა, რომ მათემატიკოსი ნამდვილად არ გამოვიდოდა მაგისგან. ჩუმად ტელეფონი ამოიღო და ინსტაგრამზე შევიდა, სადაც რამდენიმე წამის შემდეგ, მარჯიელას მესიჯი მოუვიდა: „შეინახე ტელეფონი და მასწავლებელს უსმინე!“ „იცოდე, დაგბლოკავ!“ - დაემუქრა ბეკი - „არ მინდა სწავლა. მუშაობას არ ვაპირებ. ისედაც შენ და ჯო მარჩენთ, ბავშვებს გამიზრდით და ვიცხოვრებთ ბედნიერად“. ზარი დაირეკა. რებეკა მეგობართან ერთად გავიდა შესვენებაზე და სკოლის დერეფანში დადგა იმ იმედით, რომ თავისი საყვარელი დირექტორი გამოივლიდა და თვალს მოჰკრავდა. მეოოთხე კლასელმა ბავშვმა მოუთმენელი სიხარულით მიირბინა რებეკასთან. ლამაზი თაიგულის შეკვრა მისცა და უთხრა: - დამაბარეს, ყველაზე ლამაზი გოგოსთვის მიმეცა მთელ სკოლაში. რებეკამ გაუცნობიერებლად გამოართვა თაიგული. უნდოდა, მთელ ხმაზე ეღრიალა, არ მიყვარს მკვდარი ყვავილებიო, თუმცა ლამაზ შეფუთვას ჩაჰხედა: ბულგარული წიწაკებით, სტაფილოებით, კიტრებით და სხვა ბოსტნეულით გაფორმებული ხელოვნების შედევრი დაინახა. ხმამაღლა გაეცინა... - ვიღაცა მაგრად გიცნობს - უთხრა გაოცებულმა დაქალმა. - ჰო... მომეწონა - სიხარული ვერ დამალა ბეკიმ. შორიდან, მარკო უყურებდა თავისი ოცნების გოგონა, როგორ გააღიმა საჩუქრით და სურვილიც არ ჰქონდა, ეთქვა, რომ თვითონ იყო გამომგზავნი. მთავარია, ბეკი იღიმოდა. სხვას არაფერს ჰქონდა აზრი. დღემ კარგად ჩაიარა, ახალი ლიტერატურის მასწავლებელი მოეწონა. მარჯიელას და ჯოსეფს უნდა გამოეყვანათ სკოლიდან. მარტოც შეეძლო წამოსვლა, მაგრამ მაინც მუდამ აკითხავდნენ. დიდად არც აპროტესტებდა. მთელი კვირის განმავლობაში, მერე კლასელები ეუბნებოდნენ, რა ლამაზი და-ძმა გყავსო და ესეც ამაყად აქნევდა თავს. - აი თურმე სად ყოფილა ჩემი მდოგვისფერი პიჯაკი - გული გადაუღონდა მარჯიელას. - რამდენჯერ გითხარი, რომ სკოლისთვის შეუფერებლად არ ჩაიცვა-თქო? - ჩემხელა როცა იყავი, ტანგებით დადიოდი - გაიკვირვა ბავშვმა. ჯოსეფი სიცილით გაიგუდა. მარჯიელამ კი მარკოს გამოსაყვანად მისულ კრისტოფერს მოჰკრა თვალი, თან ისე ახლოს იდგა, აშკარად, ტანგის ამბავი არ გამოეპარებოდა. - ამ ბოლო დროს, ქვეყნის მართვის გარდა, ყველაფერს აკეთებთ - ღიმილით წაკბინა მარჯიელამ და მაშინვე ინანა, როცა პირველად დაინახა ჩვეულებრივ, არაოფიციალურ სამოსში გამოწყობილი პრემიერი - კაპიუშონიანი, შავი ქურთუკი ეცვა და შიგნიდან, ნაქსოვი პულოვერი უჩანდა. ჯინსის შარვლითა და ჩვეულებრივი ფეხსაცმლით შემოსილი კაცი ერთი შეხედვით, განსაკუთრებული სანახავი არ იყო, რადგან ყოველი მეორე ასე დადიოდა, თუმცა მარჯიელას სხეული ქალის მაგივრად ალაპარაკდა და ისეთი დღე დააწია პატრონს, ამოსუნთქვის საშუალებას აღარ აძლევდა ვნებისგან. - იცით, ოჯახის წევრები მეც მყავს და ზოგჯერ, საკუთარ თავს უფლებას ვაძლევ, მოვინახულო. ეს ალბათ სახელგანთქმული ბეკია ხო? - დიახ - თავი დაუქნია რებეკამ და მარჯვენა ხელი თავდაჯერებულად ჩამოართვა მინისტრს. მერე თავისი თაიგული მკერდზე მიიხუტა ყველას დასანახად. აბა, ბოლოს და ბოლოს, თუ შეიმჩნევდნენ, რომ ვიღაცამ საჩუქარი აჩუქა, თან საკმაოდ ორიგინალური. - სასიამოვნოა შენი გაცნობა. - ჩემთვისაც. - ეს რა გიჭირავს რებეკა? - ჯოსეფმა ბოსტნეულს შეხედა - სიციალური დახმარება მივიღეთ მთავრობისგან? - ჩემმა თაყვანისმცემელმა მაჩუქა - შესძახა ამაყად ბავშვმა. - რომელმა? ვინ გავიგდო წიხლქვეშ? - ისე წამოენთო ჯოსეფი, გეგონება, დიდი შეურაცხყოფა მიეყენებინა ვინმეს უმცროსი დისთვის. - წიხლქვეშ გაფენა საჭირო რომ იყოს, შენ ვერ დამასწრებდი. - გეხვეწები, მასწავლებლებს ელაპარაკე რაა - სთხოვა მარჯიელამ - მე ვერ მიტანენ აქაურები და შენ მაინც გაიგე, რას სწავლობს ეს ჩვენი უცოდინარი და. - აქაურ მასწავლებლებს რამე დაუშავეთ? - გაეცინა კრისტოფერს. - ერთხელ, რებეკას გამო დამიბარეს და ისე შემოვატრიალე სიტუაცია, რომ აქეთ უხადეს ბოდიშები ჩემს ბავშვს. - ეჭვი არ მეპარება, შეძლებდით. - მერე ცოტა უხერხულად მიუახლოვდა ქალს და რაღაცნაირი, დაბნეული ტონით მიმართა. თან დაბნეული კრისტოფერი არც ისეთი ხშირი სანახავი იყო. ყველაზე მწვავე დებატებშიც, ისეთ სიმტკიცესა და ენაწყლიანობას ინარჩუნებდა, რომ გარშემო, ყველა პრიდაღებული უსმენდა. კრისტოფერი ნამდვილი დემაგოგი იყო. ზუსტად ისეთი, ხალხი რომ ყოველ მის სიტყვას იაზრებს და მზადაა, ნებისმიერი შეცდომის მიუხედავად, თვალდახუჭული გაჰყვეს მის შეგონებებს - თქვენს პროექტთან დაკავშირებით, ეგებ, უკეთ გვესაუბრა... სადმე, თუნდაც ჩემს კაბინეტში. - მე და მარკოს ჯოსეფი წაგვიყვანს, თქვენ შეგიძლიათ, აქედანვე გამართოდ შეხვედრა, ოღონდ კაბინეტს არ გირჩევთ, ცოტა ბანალურია - წამოაყრანტალა მეტიჩარა ბეკიმ და მარჯიელას დაქაჩული თვალების მიუხედავად, მარკოს ხელი მოჰკიდა - წამო, წამო, წავიდეთ. ნუ გეშინია, აღარ გცემ. - ჭკვიანი ბავშვი გყავთ - გაეღიმა კრისტოფერს. - ამ ბოლო დროს, ძალიან ხშირად გაქვთ გაბადრული სახე და დიდად, არ გიხდებათ. - იცით, დავაკვირდი და მემგონი, ჭაღარა წვერი ამომდის - უკმაყოფილოდ ჩაილაპარაკა კრისტოფერმა. - მერე რა? - მარჯიელა, თქვენ გადამათეთრეთ ეს ახალგაზრდა ბიჭი! ქალმა გადაიკისკისა. რაღაც მომენტში, მიხვდა, ისეთ სულელ გოგოს ემსგავსებოდა, უკანასკნელ სულელურ ხუმრობებზე რომ არაქათი სძვრებათ. ასევე დაგაინტერესებთ:
| ||||||
|
| ||||||
| სულ კომენტარები: 0 | |
