3:54 PM ბრძოლა {1} | ||||||
 მოგესალმებით მეგობრებო და ჩემო უძვირფასესო მკითხველებო. მომენატრეთ და მგონი ამ მონატრების გამო ისტორიის გამოქვეყნება ვიჩქარე. მგონი თავიდან დაწყება წესიერად არასდროს გამომდის, მაგრამ ბოლოში ხომ მაინც ვაუმჯობესებს? ნელ-ნელა გამოვაჩენ და გამოვააშკარავებ ყველფერს. მგონი ეს პირველი ისტორიაა რომელზეც ვიცი რა იქნება მომავალში, რა დაიწერება და რა დაიდება. გამიხარდება თუ მომყვებით, თქვენს აზრს გამიზიარებთ პერსონაჟებთან და მათ ქცევებთან დაკავშირებით. გელით გელით. ************** დიდ დარბაზში ჭერზე დამაგრებული ნათურების შუქი ოთახის შუაში შემაღლებულ ადგილს დანათოდა, ადგილს რომელსაც ოთხი სხვადასხვა ფერის თოკი შემოჰკვროდა გარს და კვადრატულ ფორმას სძენდა. რინგზე ორი 30 წლამდე მამაკაცი იდგა, თეთრ კანიანს კრივის შავი შორტი მოერგო, ხელზე “Everlast”-ის ხელთათმანები დაემაგრაბინა და მოწინააღმდეგეს დაუნდობლად ურტყამდა. თხელი ტანის მქონე მწვანე თვალება კაცი არაფრით უვარდებოდა დაკუნთულ შავ კანიანს, წითელი შორტი რომ ჩაეცვა და თავის დაცვას ამაოდ ცდილობდა. წარმოუდგენლი სისწრაფით და ძალით იქნევდა დაკუნთულ, თეთრ მკლავებს და მოწინააღმდეგეც მოწყვეტით ეცემოდა რინგის ცისფრად შეფერილ იატაკზე. ადგილზე ხტუნაობდა, შავი, ოფლისგან დასველებული თმაც უთამაშებდა და კვლავ მოთმინებით ელოდა წითელ შორტიანის წამოდგომას რომელიც არა და არ ნებდებოდა. უთმობდა, დარტყმის საშუალებას აძლევდა დაუძლურებულ შოკოლადის კაცს, ბოლოს კი მარჯვენა ხელის სწრაფი მოძრაობით საბოლოოდ დაახეთქა იატაკზე და გარშემო შეკრებილი ხალხის კივილიც წამსვე ატყდა. ყველა შავ შორტიანი კაცის სახელს ყვიროდა, რინგზე ამხტარი მწვრთნელი კი კიდევ ერთხელ გამარჯვებულ მწვანეთვალებას მთელი ძალით ეხვეოდა გახარებული და გამარჯვებას ულოცავდა. -ამის დედაც, ლუკას, საუკეთესო ხარ! - კისერზე მოკიდა ხელი და თავზე აკოცა. -გეყოფა აფერისტობა ტომას! - თვალების ტრიალით მიარტყა ხელი მწრთვნელს. - ხომ იცი, თავში მივარდება. მილოცვებს იღებდა, თან გასახდელისკენ მიიწევდა რინგიდან ჩამოსული. ხალხი ხელებით სხეულზე ეხებოდა, ის კი მკაცრი გამომეტყველებით მათ არიდებას ცდილობდა. -ლუკას, გირეკავენ. - გასახდელში შესულს ტელეფონი მიაწოდა იქვე მდგარმა ოც წლამდე ბიჭმა. -ვინ არის? -ბელა. - ეკრანზე დაკვირვების შემდეგ იქვე მჯდომ ლუკასს შეხედა, მან კი მაშინვე გამოართვა ტელეფონი. -ამის დრო არ არის! - მობეზრებული, ოდნავ ბრაზ შეპარული უყურებდა სმიტი, უკვე ყელში ჰქონდა ამოსული არა საჭირო დროს გამოჩენილი გოგოს ზარები. -გეყოფა, ტომ! - სენსორს თითი გადაატარა, ყურზე მიიბჯინა და მისი წკრიალა ხმაც წამსვე გაიგო. -გილოცავ ჩემო პატარა! ისევ მოიგე! -შენ რა, ეჭვი გეპარებოდა? - წარბები მაღლა ასწია, ისე თითქოს დაინახავდა მეორე მხარეს მყოფი ბელა. -არასდროს! - კისკისით თქვა, შემდეგ დამშვიდებულმა ბედნიერი ხმით განაგრძო საუბარი. - შენით ვამაყობ, დღეს უკვე ოთხი წელი გავიდა მას შემდეგ რაც პირველად გაიმარჯვე და ჩემთვის იმედი არასდროს გაგიცრუებია! -პატარა… -ჩვენ კლუბში მივდივართ, რომ მოწესრიგდები მოდი და ეს დღე ავღნიშნოთ. -კარგი. -მიყვარხარ. -მეც მიყვარხარ. - სწრაფად გათიშა ტელეფონი და წარბ შეკრულ სმიტს შეხედა. - რა? -ეგ გოგო ნერვებს მიშლის, მაშინ გირეკავს როცა არ გცალია და შენ მაინც ყოველთვის პასუხობ! -რამდენი წელია ამაზე წუწუნებ, ტომ? - ყურებამდე გაუღიმა, თან თავი გააქნია სიცილით. - გაიგე ერთხელ და სამუდამოდ, ბელა ჩემი ცხოვრების ნაწილია. -რაც გინდა ის ქენი. - კვლავ თავი გააქნია დანანებით, ლუკასს კი ყველა კბილი გამოეჩინა და მწვრთნელს თვალებ ანთებული უღიმოდა. -შხაპს მივიღებ, დანარჩენზე მერე ვისაუბროთ. - მხარზე დაარტყა ხელი და აბაზანისკენ წავიდა. -არაფერი გტკივა? -არა, სერ. დღეს ფუმფულა მოწინააღმდეგე მყავდა. - დამცინავი ტონით ჩაიფრუტუნა, თან ონკანი მოუშვა. -ჯობია ასე ხუმრობას თავი დაანებო, ლუკას. -შემოხვალ? - მოულოდნელად შუშის კარიდან გამოყო თავი ლუკასმა, სმიტის შოკირებულ სახეზე კი გულიანად ახარხარდა. -ჭკვიანად იყავი, თორემ მაგ სახეს, ასე რომ უფრთხილდები, მე დავამახინჯებ! -დაბერდი სამაგისოდ. - შუშის კარის მეორე მხრიდან გასცა პასუხი, გაცეცხლებულმა სმიტმა კი თავი ძლივს გააკონტროლა. -ენა შემაჩვიე ბავშვო. -მაპტიეთ, სერ! -მალე გამოდი! - მის ცინიკურ ხმას ყურადღება აღარ მიაქცია, იქაურობას მოშორდა და მოგებასთან დაკავშირებული საქმის ბოლომდე მოსაგვარებლად წავიდა. თორმეტი საათი იქნებოდა ნაცნობ კლუბში რომ შევიდი. ელექტრონული მუსიკა მაღალ ხმაზე უკრავდა, ხალხი ცეკვავდა, ის კი იმ ადგილისკენ მიიწევდა სადაც მეგობრები ეგულებოდა. მალე დაინახა კიდეც იქვე მსხდომები. როგორც კი მოჰკრეს თვალი ჯინსის შარვალსა და თეთრ პერანგში გამოწყობილი დღის გმირი მაშინვე ფეხზე წამოიშალნენ, ორი გოგო კი ისევ თავის ადგილს მიყინულები დარჩნენ, რომლებიც ლუკას აქამდე არასდროს ენახა. -გილოცავთ! - სათითაოდ მოეხვივნენ, ზურგზე ხელები უტყაპუნეს ისედაც გადაღლილს, ბოლოს კი სავარძელზე დაჯდომის უფლება მისცეს. -ლუკა, ეს არიანაა. ჟღალი არია, ჯეიკობის მეგობარი. ეს კი ჩვენი ჩემპიონი ლუკასი. - თვალებ გაბრწყინებულმა შეხედა მეგობარს. ლუკამ კი ჭიქა ასწია სიტყვის თქმის ნაცვლად და ისე მიესალმა გოგოებს. -სასიამოვნოა შენი გაცნობა, ყოველთვის მინდოდა შეგხვედროდი. - მოუთმენლად თქვა არიანამ, ლუკასის ყურადღებაც წამსვე მიიქცია. ცალყბად გაიღიმა, თან გოგო მთლიანად შეათვალიერა. -ჩემში ინტერესს ვერ იწვევ. - თვალი აარიდა აჭარხლებულ გოგოს, გვერდზე მჯდომ მოფხუკუნე მოგაბარს კი მკლავი მიჰკრა. კარგად არ ჩანდა სიბნელეში სახეები, მაგრამ მაინც გრძნობდა როგორ უყურებდა ცისფერთვალება, ქერათმიანი არიანა, რომელსაც მოკლე კაბიდან ერთმანეთზე გადაჯვარედინებული გრძელი ფეხები მიმზიდველად მიუჩანდა, ლუკას კი რატომღაც არ აინტერესებდა. აქეთ-იქით იყურებოდა, წამით გულის ცემა უჩქარდებოდა, შემდეგ კი ისევ ჩვეულ რეჟიმს უბრუნდებოდა. საინტერესოს, ან ნაცნობს ვერავის ხედავდა. მხოლოდ გვერდზე ჩამწკრივებული მაგიდა და სავარძლები იდგა, შუაგულში კი აღზნებული ხალხი ერთმანეთს ეცეკვებოდა. ბოლოს თვალიერებით დაიღალა, მზერა მასზე მიშტერებულ არიანაზე გადაიტანა და შეძლებისდაგვარად კიდევ ერთხელ შეათვალიერა, თან სასმელი მოსვა. -თუ არ დაგევასა მე წავიყვან, მაგარი ძუ.ძუები აქვს. - ოხვრით ჩაილაპარაკა გარყვნილმა მეგობარმა, ლუკამაც გაკრეჭილმა გადახედა. -შენი იყოს. - ჭიქა მეგობრის ჭიქას მიადო და მათი წკრიალიც გაისმა. -ძმა ხარ. - მხარზე დაარტყა ხელი, შემდეგ კი არიანას გვერდზე გადასკუპდა. ეცინებოდა ნიკოლოზზე, იცოდა მკერდი მისი სუსტი წერტილი იყო, ქალის შეფასებისას ჯერ მკერდს უყურებდა, თვალით მის სიდიდეს ზომავდა და მხოლოდ შემდეგ იწყებდა ფლირტს. რამდენჯერმე უთქვამს კიდეც, “ქალის რბილ, დიდ ძუ.ძუებში რომ ჩაყოფ თავს და ამ სირბილეებს შეიგრძნობ, მაგაზე მეტი სამოთხე არ არსებობს.”-ო. არიანას კი საკმაოდ დიდი მკერდი ჰქონდა, ზემდეტადაც კი. მათგან ჟღალზე გადაიტანა მზერა, ჯეიკობის წყალობით სახეზე თმის ფერი დასდებოდა, ბუნებრივად იღიმოდა და კაცის ხუმრობაზე ტუჩებს საყვარლად ბრეცდა. ეს სხვა იყო, ხედავდა როგორ შესციცინებდა ჯეიკობი და ხვდებოდა ჭორფლიანი არია ძალიან მოსწონდა. შემდეგ სავარძელში მჯდომ ბელას შეხედა, საყვარელ ქალზე ნახევარი ტანით იყო აკრული, ხელი მხარზე მოეხვია, თვალებ გაბრწყინებული უყურებდა, ესაუბრებოდა, თან იცინოდა. ბედნიერი იყო მისი ბედნიერებით, იმით რომ ბელას საყვარელ ქალთან ყოფნა თავისუფლად შეეძლო, არავინ აკრიტიკებდა, არავინ საუბრობდა მასზე, არც ზიზღით სავსე თვალებს ხედავდა და ცხოვრებით ბედნიერი ტკბებოდა. მომღიმარმა ისევ ხალხს მოავლო თვალი, გვერდზე გაიხედა და ერთი მაგიდის იქით მჯომ გოგოს პროფილზე გაუშეშდა მზერა. იცინოდა, თვალები ოდნავ მოჭუტოდა, გრძელი, ყავისფერი, წელამდე სწორი თმა გაეშალა და წინ მსხდომებს ესაუბრებოდა. ისეთი ლაღი იყო, ისეთი თავისუფალი თვალს ვეღარ აშორებდა ლუკა. შემდეგ დაინახა როგორ მიუახლოვდა 23 წლამდე ბიჭი, ჯერ ლოყაზე აკოცა, შემდეგ მასთან საუბარი გააბა, თან ძალიან ახლოს იყო გოგოს სახესთან, ლამის ცხვირებით ეხებოდნენ ერთმანეთს. შემდეგ გოგოც ფეხზე წამოდგა, თეთრი, ბრეტელებიანი მოკლე კაბა ეცვა, წვრილი თითები ბიჭისთვის ჩაეჭიდა და ცეკვაში გართული ხალხისკენ მიჰყვებოდა. მალე ბრბოს აჰყვნენ, ელექტრონულ მუსიკას ტანი ააყოლეს. ბიჭს გოგოს წელზე შემოეხვია ხელი, ისიც სხეულზე ეტმასნებოდა, გამომწვევად ეცეკვებოდა, ბიჭი კი რაღაცას სიცილით ეუბნებოდა. ცუდი შეგრძნება დაეუფლა მუცელში, სხვა მხარეს გაიხედა და ვერც იმას მიხვდა თუ რამ გააღიზიანა ასე. დიდხანს არ გაჩერებულა, მეგობრებთან საუბრის შემდეგ მალევე დატოვა ბარი, ფეხით გაუყვა ხალხით გადაჭედილ ნიუ-იორკის ქუჩებს, E 58th ქუჩიდან 5th ავენიუზე გადაუხვია, ხუთი კვარტალი ფეხით გაიარა, შემდეგ მარჯვნივ შეუხვია და როგორც კი კამერებით მდგომი ჟურნალისტები შენიშნა მაღალ ცათამბრჯენის შესავლელთან წამსვე უკან გაბრუნდა, მომდევნო ქუჩაზე გადაუხვია, ჩიხების გავლით შენობის უკანა კარიდან შიგნით შევიდა. ყურადღება არ მიუქცევია არაფრისთვის, მარმარილოს იატაკს მისჩერებოდა და ინსტიქტირად დგამდა ნაბიჯებს ლიფტთან მისასვლელად. ლიფტში შესულმა საკუთარი სართულის ნომერი აკრიფა და ისიც დაიძრა ბოლო სართულისკენ. -საღამო მშვიდობის, სერ. - კარის გაღებისთანავე შეეგება ფორმაში გამოწყობილი 38 წლამდე ქალი. -გრეის, ამ დრომდე აქ რატომ ხარ? - გაკვირვებულმა ჰკითხა მოსამსახურე ქალს, თან თავის დაკვრით მიესალმა. -ვალაგებდი, თან თქვენს ბრძოლას ვუყურებდი, გილოცავთ! -მადლობა, გრეის. - თბილად გაუღიმა ქალს და სამზარეულოსკენ დაიძრა. -რამეს მიირთმევთ? -მე თვითონ მივხედავ, გრეის. შეგიძლია წახვიდე… ან დღეს დარჩი, გვიანია უკვე. - მაცივრის კარი გამოაღო, თვალებ მოჭუტული შუშის კონტეინერში მოთავსებულ ნაცნობ საჭმელს უყურებდა, უცებ აიღო, თავსაფარი მოხსნა და ბადრიჯანს გაოცებული დააკვირდა. - გრეის, ეს შენ გააკეთე? - თვალებ გაბრწყინებული მიაშტერდა ქალს, მან კი კმაყოფილმა თავი დაუქნია თანხმობის ნიშნად. -შეიძლება ისეთი არ არის როგორიც თქვენს ქვეყანაში, მაგრამ იუთუბში როგორც მასწავლეს ისე გავაკეთე. ადვილი ნამდვილად არ იყო, სერ. -დარწმუნებული ვარ გემრიელი იქნება, შენ გასინჯე? -არა, სერ. -მოდი. - კარადიდან პური გამოიღო, თეფშები ბარის ზედაპირზე დაალაგა ჩანგლებთან ერთად, შუშის კონტეინერიც იქვე დადგა და სკამზე შემოჯდა. - მოდი, გრეის. ნუ გრცხვენია. - მაღალ სკამზე ანიშნა, ისიც დამორჩილებული მიუახლოვდა სკამს, უცებ შემოჯდა და ინტერესით დააკვირდა ლუკას. - გრეის. -დიახ, სერ. -ახლა რასაც გავაკეთებ საიდუმლოდ შევინახოთ, კარგი? -კარგი. - დაბნეულმა გაუსწორა კაცის გაბრწყინებულ მწვანეებს თვალი. -ძალიან კარგი. - დაჭრილი პურის დიდი ნაჭერი შუაზე გატეხა, ჩანგლით კონტეინერიდან ამოღებული ნიგვზიანი ბადრიჯანი პურზე დადო, ზევიდან გატეხილი ნაჭერი დაადო და ეჭვნარები გამომეტყველებით მჯდომ გრეისს გაუწოდა. - მიირთვით, მემ. ოღონდ ეცადე ბადრიჯანი უკნიდან არ გადმოგივარდეს. ასე არ იჭმევა, მაგრამ როდესაც პატარა ვიყავი, ღამით როცა ყველას ეძინა, მაცივრიდან ვიღებდი, პურზე ვდებდი და ისე ვჭამდი. - იგივე გაიმეორა, თან ნერწყვებს ყლაპავდა ისე უნდოდა გასინჯვა, ბოლოს როგორც იქნა ჩაკბიჩა და დაგემოვნების თანავე ნეტარი ხმები ამოუშვა. - ღმერთო, გრეის! უგემრიელესია! -მიხარია თუ მოგწონთ, სერ. - ყურებამდე გაიღიმა, თვითონაც გასინჯა თავისი ნაჭერი და კარგად დაგემოვნების შემდეგ ლუკას ახედა. - ასეთი უნდა იყოს? -ზუსტად. არ მოგწონს? -გემრიელია. - ისევ განაგრძო დაგემოვნება, იქამდე კი სანამ გრეისმა ერთიცალი დაამთავრა, ლუკამ ოთხი შეჭამა. -ძალიან! ასეთი გემრიელი ბოლოს საქართველოში გავსინჯე. -აქაც ხომ არის ქართული რესტორნები, შეგიძლიათ ესტუმრით. -შემიძლია, მაგრამ არ მინდა. - თვალი ჩაუკრა, პურზე კიდევ ერთი ნიგვზიანი ბადრიჯანი დაიდო, ფეხზე წამოდგა და საძინებლისკენ დაიძრა. - მადლობა გრეის, არ დაგივიწყებ ამ სიამოვნებას. - ერთხელ გამოხედა გაწითლებულ ქალს, გაიღიმა და საძინებლის კარი შეაღო. -მისტერ სმიტმა დარეკა და მთხოვა თქვენთვის მეთქვა. -მადლობა გრეის! - კარი ზურგს უკან მიხურა, ჯიბიდან ტელეფონი ამოიღო და მაშინვე ტომასის გამოტოვებულ ზარებს წააწყდა. პურს დიდი ნაწილი მოაკბიჩა, თან ფეხზე გახდასთან ერთად საწოლისკენ დაიძრა. სმიტის ნომერზე გადარეკა, საწოლზე წამოწვა და ბალიშებზე მიყრდნობილმა პირდაპირ, შუშის დიდი ფანჯრიდან განათებულ ცათამბრჯენებს გაუსწორა თვალი. -სად ხარ ლუკას! დაცვის გარეშე როგორ წახვედი?! - გაცეცხლებულმა ჩაჰყვირა ტელეფონში, მან კი თვალები აატრიალა. -სახლში ვარ, ტომ, ნუ გიყვარს ძიძის როლში ყოფნა! აქეთ დავიცავ ჩემს მცველებს. - ბოლოს მაინც ხუმრობით დააყოლა, წარმოიდგინა გაბრაზებული სმიტი და მაშინვე ხასიათზე მოვიდა. -ასე ნუ იქცევი, ნუ მანერვიულებ! და ხო, შენი ძიძა ვარ! - გაბრაზებულმა ტელეფონი გაუთიშა, ალანიამ უბრალოდ ამოიოხრა, ტანსაცმელი გაიხადა და რბილ საწოლში გადასაფარებლის ქვეშ შეწვა. ყოველთვის ასე ხდებოდა დიდი თამაშის შემდეგ, გაბრაზებული ტომი და სახლთან მდგომი ჟურნალისტები რჩებოდა ხელში. უკვე წლები იყო მწვერვალებს იპყრობდა, თინეიჯერობის ასაკიდან ეს საქმიანობა იყო მისთვის განტვირთვის საშუალება და ახლაც ამით იმშვიდებდა თავს. *** -კი დედა, სახლში ვარ უკვე… არა, აქ არ წვიმს, კარგი ამინდია, ნუ ნერვიულობ გთხოვ, დაწექი, დაიძინე და ხვალ გასაუბრებიდან რომ გამოვალ დაგირეკავ… გკოცნი. - დაელოდა როდის გაწყვიტავდა ზარს ქალი, მერე კი ტელეფონი დენცქვიტაში შეერთებულ თეთრ კაბელს მიუერთდა დასატენად, მისაღებში შემოსულ მეგობარს ხელიდან ააცალა ჩაით სავსე დიდი ჭიქა, მარწყვის სურნელი ხარბად შეისუნთქა, ცხელ ჭიქას გაყინული თითები შემოხვია, დივანზე ფეხები აკეცა და იქვე მჯომ მეგობარს შეხედა. - მხოლოდ სამი დღეა რაც წამოვედი და ვეღარ ისვენებს, ასე გაგრძელდება მთელი წელი ხომ ვიცი. - თვალები აატრიალა, წინ მჯდომმა შავ თმიანმა კი თბილად გაუღიმა. -ნერვიულობს, დედაჩემიც ასეა. -მშია! სოფი, დედაშენის სჭმელები მომენატრა… ჯოშიც მომენატრა. - წუწუნით შევიდა მისაღებში ნაცრისფერთვალება გოგო, რომელსაც ბუნებრივი ყავისფერი თმა გაეღიავებინა, ზევიდან კი ნაცრისფერი გადაესვა. სოფის მიუჯდა გვერდზე, ხელები წელზე მოხვია, თავი კი მკერდზე დაადო. -ფრხილად, ჩაი! -დადე მაგიდაზე და ჩამეხუტე ცოტა ხანს… ანა, მოდი შენც. - ხელი მოკიდა მტევანზე მომღიმარ ემბრის, თავისკენ მისწია და ისიც ჩაიხუტა. -როდის ჩამოდის ჯოში? - თმებზე გადაუსვა ხელი მკერდზე მიკრულ მეგობარს, რომელიც შეყვარებულის მონატრებით იტანჯებოდა. -შაბათს. - მაშინვე გაინაბა ქეისი. - ჩემი ტკბილი, როგორ მომენატრაა! -ღმერთო. - თვალები აატრიალა სოფიმ, შემდეგ გაიცინა. - ჰეი, აბების დალევა დაიწყე ხვალიდან, ბოლოს მახსოვს ერთ ღამეში ხუთივე პრეზერვატივი გამოიყენეთ და ცოდოა ჯოში. -მართალი ხარ… ხვალ ვიყიდი. - თავი დაუქნია ქეისიმ, შემდეგ ორივეს მოშორდა და ფეხზე წამოდგა. - დავიღალე, დავიძინებ ახლა, ხვალ ახალ სამსახურში მივდივარ. -მეც გასაუბრება მაქვს. -მოიცადე, ბინის გადასახადზე რას ვაპირებთ? - სოფიზე მიკრულმა ახედა ქეისის, მან კი თვალები აატრიალა. -ხომ გითხარი? ჩემია ეს სახლი და არ არის საჭირო გადახდა… წავედი და აღარაფერი მითხრათ მაგაზე. - გამაფრთხილებელი ხმით თქვა წარბ აწეულმა და საძინებელში გავიდა. -დაი.კიდე, ტანსაცმელი ვიყიდოთ მაგ ფულით. - სიცილით დახედა ზევიდან ანას. -ხვალ გამოგივლი და წავიდეთ, ხასიათს მაინც გამოვიკეთებ. -ანა, არ გეწყინოს, მაგრამ კარგია რომ დაშორდი. -ვიცი. -ისიც იცი გარშემო აღარავინ რომ არ გყავს მაგის გამო? -ჰო ვიცი, უბრალოდ… მართლა მიყვარდა. - სახეზე აიფარა ხელის გულები, სოფიმ კი მკლავები მჭიდროდ მოხვია, თავზე აკოცა და ჩუმად განაგრძო თანაგრძნობა. - ზაკს უნდოდა სულ მასთან ვყოფილიყავი და მეც მინდოდა ეს. -ანა, ზაკმა შეგცვალა, როცა მის გვერდით იყავი ჩვენ ყურადღებას არ გვაქცევდი. ჩვენთან ყოფნის დროსაც კი მას წერდი, ყოველთვის იმაში ერეოდა რაც მისი საქმე არ იყო. შენ საერთოდ ყველაფერი ამოგიტრიალა, ჩვენთან ჩამოგაშორა. კოლეჯის პერიოდი საერთოდ გამოტოვე, უნივერსიტეტის წინა წელიც და იმედია წელს გამოფხიზლდები. -ჰო, გამოვფხიზლდები. -მიდი ადექი, ხვალ შენ მიგყავარ გასაუბრებაზე. -მართვის მოწმობა რომ აიღო არ გინდა? 21 წლის ხარ უკვე. - აბუზღუნებული წამოდგა ფეხზე, სოფის მოეხვია, შემდეგ თავისი ოთახისკენ დაიძრა. -არა, მადლობა. - თვალი ჩაუკრა მეგობარს, საძინებელში შევიდა და საწოლზე მიესვენა. შემდეგ ზურგზე გადატრიალდა, ხელი თხელ მიცელზე დაიდო და თვალები დახუჭა. ისე იყო დაღლილი უკვე ითიშებოდა, ამოტომ გაჭირვებით გადაიფარა თხელი გადასაფარებელი, ბალიშს ხელები მოხვია და მაშინვე გაითიშა. * -დილამშვიდობისა. - ბარზე იდაყვებით დაყრდნობილს თითებში ყავის ფინჯანი მოექცია, თან მომღიმარი აყოლებდა თვალს აქეთ-იქით მორბენალ მეგობარს. -მაგვიანდება, ღმერთო გასაუბრებაზეც კი მაგვიანდება, იმას კიდე სძინავს. - სწრაფად ამოიცვა “Dr. Martens”-ის შავი, მაღალი ბათინკები, ბარძაყდე შეხსნილი მუხლს ჩაცდენილი თეთრი ატლასი ქვედაბოლო შეისწორა, სარკეში შავი ტოპიც გაისწორა და ქეისის მავედრებელი სახით შეხედა. -გაგიყვან ხო, წამოდი. - ყავა იქვე დადო, გასაღებს ხელი მოკიდა და კარისკენ დაიძრა. -საუკეთესო ხარ. -ვიცი ვიცი… -ამიყვანენ ხო? - ლიფტში შესულმა პატარა სარკეში ყურება განაგრძო, მსუბუქად წასმულ მაკიაჟს ისწორებდა ანერვიულებული. -თანამშრომელი სჭირდებათ, რათქმაუნდა აგიყვანენ… მაგრამ მოლარედ სამუშაოდ ამდენი ნერვიულობა არ ღირს. -ადვილი არ არის მანჰეტენზე რომელიმე კარგ მაღაზიაში მუშაშაობის დაწყება. -კარგი ხო. - თვალები აატრიალა, შემდეგ ლიფტიდან გავიდა და ქეისის მანქანისკენ დაიძრა. -თუ ამიყვანეს, პირველივე ხელფასზე რამე მოდურს გიყიდი. -ვიმახსოვრებ. - თვალი ჩაუკრა, საჭესთან მოთავსდა და მანქანა იქიდან სწრაფად მოსწყვიტა. - და რომ აგიყვანონ ვინ გატარებს? -შენ, ან ანა. - მომღიმარმა გადახედა მეგობარს, თან თვალებით სთხოვდა რომ უარი არ ეთქვა. -მთელი წელი ვერ გატარებ პატარა. აიღე მოწმობა, იყოდე მანქანა და იარე. -კარგი მეტროთი ვივლი. -ანა გატარებს, პრობლემა არ არის. - მხრები აიჩეჩა უდარდელად, რამდენიმე ქუჩა გადაკვეთა, ბოლოს კი დანიშნულების ადგილთან მივიდა. - წარმატებები! -მადლობა, მიყვარხარ. - უცებ აკოცა ლოყაზე და მანქანის კარგი გააღო. -მეც მიყვარხარ! - თვალი გააყოლა შენობისკენ წასულს მეგობარს, როგორც კი თვალს მიეფარა თვითონაც მოშორდა იქაურობას. -გამარჯობათ, სოფია მმ… ბოდიშით, როგორ ვთქვა? - იმტერესით მიაჩერდა საგორავებელ სკამზე მჯდომი ქალი. -ადამია. -ასეც ვიფიქრე… კარგი საყვარელო, გადავხედე ყველაფერს, მუშაობის გამოცდილებაც გაქვს რაც მთავარია და მგონი პრობლემა არ უნდა იყოს. -დიახ, ერთი წელი ვმუშაობდი ჩიკაგოში. -ვხედავ. - თავის დაუქნია ფურცლებზე მიშტერებულმა, რამდენიმე კითხვა კიდევ დაუსვა, ბოლოს მაგიდაზე დააწყო ხელები და მომღიმარმა გაუსწორა თვალი ადამიას. - ჩვენთან რატომ გადაწყვიტეთ სივის გამოგზავნა. -ხშირი სტუმარი ვარ ამ მაღაზიის, ყოველთვის აქ ვყიდულობ ტანსაცმელს, ძალიან გემოვნებიანი კოლექციები გაქვთ. -ანუ მომხმარებელი ხარ. -დიახ. -კიდევ რას მეტყვი? -ვიცი რომ ფასდაკლება მექნება. - სიცილით თქვა და მენეჯერის გაცინებაც მოახერხა. -მართალია. როგორი დამოკიდებულება გაქვს ხალხის მიმართ? ხასიათს ვგულისხმობ. -მეგობრული ვარ, ჩემს წინა სამსახურში ყველაზე მხიარულ, მეგობრულ და კომუნიკაბელურ თანამშრომელად დამასახელეს. შემიძლია ჩემი ძველი უფროსის ნომერ მოგცეთ და ჰკითხოთ ყველაფერი რაც გაინტერესებთ. - მაგიდის ქვეშ მოთავსებულ ხელებს ნერვიულად იწვალებდა, თან მომღიმარი ესაუბრებოდა კალისკურ სამოსში გამოწყობილ ლამაზ ქალს. -კარგი, აქ დამიწერე ნომერი. - ფურცელი გაუწოდა კალამთან ერთად, სოფიმ კი ტელეფონის კონთაქტებიდან ძველი უფროსის ნომერი ამოწერა, სახელიც იქვე მიაწერა და ხელები ისევ მაგიდის ქვეშ დამალა. - ძველი სამსახურიდან რატომ წამოხვედი? -შტატი შევიცვალ. ერთი წლის წინ აქ გადმოვედი უნივერსიტეტში სასწავლებლად. -ყველაფერი გასაგებია. კარგი, ხვალ დაგირეკავ და შეგატყობინებ პასუხს. -მადლობა. -ნახვამდის საყვარელი. - თბილად გაუღიმა, სოფიც დამშვიდობების შემდეგ შენობიდან გამოვიდა და ქუჩას ჩქარი ნაბიჯებით გაუყვა. - ანა, სად ხარ? -გამოვდივარ, სად იქნები? -სტარბაქსში, მეექვსე ავენიუზე ორმოცდამეცამეტე ქუჩის კუთხეში, იქ მივდივარ ახლა, ყავა დავლიოთ და მერე სადაც გინდა წავიდეთ. -კარგი, ათ წუთში მანდ ვარ. -დაგელოდები. - ტელეფონი ჩანთაში დააბრუნა, სწრაფი ნაბიჯებით გაკვეთა ქუჩები, ადგილზე მისულმა დიდი კარები გამოაღო, შიგნით შევიდა, სასურველი ყავა აიღო და იქვე თავისუფალ მაგიდასთან მოთავსდა. ანას მოსვლამდე ინსტაგრამი დაათვალიერა, ფეისბუქსაც გადახედა სწრაფად, საინტერესო ვერაფერინ ნახა, უცებ ამოიკითხა ახალი ამბავი სადაც წერდნენ რომ ამერიკაში მცხოვრებმა ქართველმა კრივში ნახევარფინალი მოიგო და სულ მალე ფინალიც იქნებოდა. კომენტარებში ხალხი ულოცავდა, ათას სასიამოვნო და სანაქებო სიტყვებს უწერდნენ. უკვე მისი ფოტოსურათის ნახვას აპირებდა ანამ რომ ჩაყო თავი ტელეფონში. -ღმერთო, ალბათ ვერასდროს ვისწავლი შენს ენას. -ეს სამი წელი რომ არ ჩაგეგდო ისწავლიდი. მეთორმეტე კლასში უკვე ელაპარაკებოდი დედაჩემს მაგრამ ახლა აღარაფერი გახსოვს. -გამარჯობა, დედი, მადლობა, მახვამდის, მშია, მინდა. ხომ მახსოვს? -კარგი კარგი. -ზამთარში მივდივართ ჰო? -კი მოვდივართ. -ნეტა სანი არ წამოვა? -წამოვა, ისედაც მოდის ყოველ ახალწელს. -მალე უნივერსიტეტი იწყება. - თავლები აატრიალა, ყავა მოსვა თან სოფის გაუსწორა თვალი. - რაო რას ამბობდენ. -ვიღაც ლუკა ცხოვრობს აქ, ბოქსიორია, ნახევარ ფინალში გავიდა გუშინ, მალე ფინალიც იქნება და ხალხი ამაყობს. -ეგ ვიცი გუშინ მეც გავიგე, ნიუ-იორკის სიახლეებში იყო. სიმპატიურია. -ვნახავ მერე. -ისე აქ რამდენი ქართველია, ჩვენთან მარტო შენ გიცნობდი სკოლაში. -ახლაც მარტო მე მიცნობ ზაკის დამსახურებით. -ზაკს ვუყვარდი, გვქონდა შესანიშნავი სექსი და ურთიერთობა, უბრალოდ ეგოისტი იყო, შენსავით. -მე ნუ მადარებ! -ვინმე გჭირდება რომ ნერვები დაგიწყნაროს. -ექვსი წელია მაგას იძახით. -შენ იწუნებ ყველას. -კარგი ხო, გავიდეთ? -ახალი საცვლები მინდა. - გასასვლელისკენ წასულს უკან გაჰყვა, ყავით ხელში. -მეც მინდა. - ქვედა ტუჩზე იკბინა, კარი გამოაღო თან თვალი ჩაუკრა ანას და როგორც კი ერთი ნაბიჯი გადადგა მაშინვე მამაკაცის ძლიერ მკერდს შეასკდს და შემთბარი ყავაც მკერდზე გადააქცია. - ოჰ ღმერთო, ოჰ ღმერთო! მე… მე მაპატიეთ… არ ვიყურებოდი. - გაშეშებულ ემბრის ხელებიდან ააცალა სალფეტკი და კაცის თეთრი პერანგის გასუფთავებას შეუდგა. - ძალით არ მინდოდა, გეფიცებით, გავწმინდავ და… - რომ მიხვდა ვერაფერს მოუხერხებდა გაყავისფრებულ პერანგს, ხელი მკერდზე მიადო და ქვევიდან ახედა ბოძივით მდგომ კაცს. რამდენიმე წამი გაშეშებული უყურებდა მწვანე თვალებში, ვერც კი გაიაზრა როგორ შეეკრა სუნთქვა, გულის მოძრაობასაც ვეღარ გრძნობდა. წამით ყველაფერი გაქრა, მხოლოდ მის ლამაზ სახეს ხედავდა იქამდე სანამ ხელზე ჩქმეტამ არ მოიყვანა გონს. კაცს სწრაფად მოაშორა ხელი მკერდიდან, სახეც წამსვე აუწითლდა და სხვა მხარეს გაიხედა. - მაპატიეთ. -დაწყნარდი, არაფერია. - მომღიმარი გაიწია უკან და საშუალება მისცა შენობიდან გამოსულიყო. -მართლა შემთხვევით… -არაუშავს. - მაშინვე გააწყვეტინა თავის მართლება, პერანგი წინ გამოსწია, ზევიდან დახედა გაყავისფრებულ ნაჭერს, შემდეგ ისევ აწითლებულ გოგოს შეხედა. გაოცებული და სასიამოვნოდ გაკვირვებული იყო მისი ნახვით, ვერც კი წარმოიდგენდა როდისმე თუ შეხვდებოდა ღამის კლუბში ნანახ გოგოს, რომელსაც სულ რამდენიმე წუთით უყურა, მაგრამ გონებაში რატომღაც რღმად ჩაებეჭდა. -თქვენი პერანგი დავსვარე და… ნება მომეცით ყავა მაინც გიყიდოთ. -დიდი სიამოვნებით დავლევდი ყავას თქვენთან ერთად, მაგრამ ახლა თქვენც დასვრილი ხართ და მეც. საღამოს თუ დამპატიჟებთ ჩაიზე სიამოვნებით დაგთანხმდებით, თან დანაშაულსაც გამოისყიდით. - ქვედა ტუჩზე იკბინა სიცილის შესაკავებლად. ხვდებოდა როგორ მოქმედებდა ამ ლურჯთვალება ქალზე და ეს ყველაფერი ძალიან სიამოვნებდა. -კარგით. - გაუაზრებლად დასთანხმდა, იქვე მდგომმა ანამ კი გაუცებულმა შეხედა საუკეთესო მეგობარს. -ეს ჩემი ნომერია. - ჯიბიდან ამოღებული კალმით მტევანზე დააწერა საკუთარი ნომერი, მერე კი უკან ჯიბეში ჩაიბრუნა. - თქვენს შეტყობინებას დაველოდები მის… -სოფია... - გამოწვდილ ხელს თავისი შეაგება დაბნეულმა და როგორც კი თითებზე შეეხო წამსვე შეხტა უცნაური მუხტის შეგრძნებისას. -შეხვედრამდე, სოფი. - გოგოს ქცევებით გამხიარულებულმა ხელი უკან გამოსწია, ზურგი აქცია ადგილზე გახევებულ სოფის და შავი მანქანისკენ დაიძრა. -სახლში, სერ? -არა, კომპანიაში წადი. - როგორც კი შიგნით მოთავსდა პერანგის ღილები შეიხსნა, ჯიბიდან ტელეფონი ამოიღო, წამსვე გადარეკა და მდივანს ახალი ტანსაცმლის მიტანა დაავალა კომპანიაში მისვლამდე. -ეს რა იყო? - ჯერ ისევ ერთ ადგილზე გახევებულ ადამიას ხელები ცხვირწინ აუფრიალა, სოფიმ კი ანერვიულებულმა ჩახედა თვალებში. -რა გავაკეთე. - ქვედა ტუჩის კვნეტას მოჰყვა, თან მანქანისკენ წასულ ანას უკან აედევნა. - ღმერთო. - სახეზე აიფარა ხელები, შემდეგ მანქანაში ჩაჯდა და თვალი საქარე მინას გაუშტერა. -ჩაიზე დაპატიჟე. - გაოგნებულმა ჩაილაპარაკა, მანქანა ადგილიდან დაძრა, მერე კი მასზე მიშტერებულ სოფის გადახედა. -თვითონ დაიპატიჟა თავი. -ქეისი გაგიჟდება… -რომელიმე მაღაზიაში შევიდეთ, ზედის ყიდვა და გამოცვლა მინდა. - თითების მტვრევაზე გადავიდა, ემბრი კი მომღიმარი აკვირდებოდა მეგობარს. მეცხრე კლასიდან მეგობრობდა სოფისთან, ბევრი ბიჭი მოწონებია, უფლირტავია მათთან, მაგრამ ასეთი აფორიაქებული ჯერ არავის გამო არ ყოფილა. -დაურეკავ? -არა. - თავი გააქნია უარყოფის ნიშნად, თან მტევანზე დაწერილ ნომერს თითი გადაუსვა წასაშლელად. -რას აკეთებ? -არ ვაპირებ ვიღაც უცხო კაცის ჩაიზე დაპატიჟებას იმის გამო რომ ყავა გადავასხი. ბევრისთვის გადამისხია ყავა დილით შეჯახების დროს, მაგრამ იმ თავხედივით არავის დაუპატიჟია თავი. თან ჩაიზე! -ალბათ იმასაც უყვარს ჩაი, ერთი საერთო გაქვთ ხედავ? -მოკეტე, ანა. არ მაინტერესებს. -სახელი კი უთხარი. - მხრების ჩეჩვით ჩუმად გააპარა თვალი სოფისკენ. -ინსტიქტურად. -ჩემი აზრით მაინც უნდა დაურეკო. -უი, ნომერი წამეშალა. - გაწითლებული მტევნიდან მზერა თვალებ დაჭყეტილ ანაზე გადაიტანა, თან წამწამები აუფახუნა. -დებილი ხარ, სულ ახლახანს ვიღაც მილიონერი, ლამაზი, ათლეტური, მწვანეთვალება კაცი დაკარგე, რომელიც შეიძლებოდა შენი ყოფილიყო. არამგონია მსგავსი ტიპის ადამიანი ნებისმიერ გამვლელს ასე ესაუბრებოდეს, ხომ დაინახე, მე ზედაც კი არ შემომხედა. -არ მაინტერესებს, არ ვარ დაინტერესებული ურთიერთობებით. -მოგკლავ! 21 წლის ხარ, ისევ ქალიშვილი, ისევ მარტოხელა და ჯერ არ იცი რა არის ნამდვილი სიამოვნება! -ვერ დავწვები კაცთან ვინც არ მიზიდავს. -ამან მიგიზიდა. -ჰო, ჰქონდა რაღაც განსხვავებული, მაგრამ ეს იმას არ ნიშნავს რომ მე უნდა დავურეკო და ჩაიზე დავპატიჟო. -კარგი ხო. - ბოლოს მაინც დანებდა და ჩუმად განაგრძო გზა. მაღაზიებში სიარულის შემდეგ პირდაპირ სახლში მივიდნენ სადაც დივანზე ვნების ქარცეცხლში ჩაბმული წყვილი დაინახეს და კივილით წამსვე უკან გაბრუნდნენ. -ჯანდაბა ქეისი! დაგვცინი? - კარის მეორე მხრიდან სიცილით დაუყვირა მეგობარს, მისი კისკისის გაგებისას იქვე მდგომმა ანამ თვალები აატრიალა, კარი ისევ გააღო, შიგნით უდარდელად შეაბიჯა და უკვე შარვალში გამოწყობილ ჯოშს თბილად მოეხვია. -მონეტარე. -მეც მომენატრეთ გოგოებო. - სოფისაც გადაეხვია, შემდეგ ფეხზე მდგომ ქეისის ხელი მოკიდა, საძინებლისკენ წაიყვანა, გოგოებს კი ხელის ქნევით დაემშვიდობა. -მალე გნახავთ! - კარის დახურვამდე მიაძახა, ანამ კი კვლავ თვალები აატრიალა. -წავალ დავალაგებ და მერე ვჭამოთ, მომშივდა. -პიცას შევუკვეთავ, მეზარება რამის მომზადება. - ტელეფონი მოიმარჯვა ადამიამ, თან საძინებლისკენ დაიძრა. პიცის გამოძახების შემდეგ ახალი ტანსაცმლის კარადაში ჩამოკიდებას შეუდგა, ბოლოს საწოლზე გადაწვა, თვალები როგორც კი დახუჭა წამსვე ამოუტივტივდა გონებაში მწვანეები, ოდნავ რომ მოეჭუტა და ისე მიშტერებოდა, თან უცნაურად უნათოდა. ოდნავ დააშორა თვალები ერთმანეთს, გასუფთავებულ მტევანს დახედა, უკმაყოფილოდ შეკრა წარბები, ღრმად ამოისუნთქა, ბოლოს ფეხზე წამომდგარმა საძინებელი დატოვა და კარზე ზარიც გაისმა. იქვე, კედელზე მიმაგრებულ თაროზე მოთავსებული ქილიდამ რამდენიმე დოლარიანი ამოიღო და გასასვლელი კარიც გამოაღო. - გამარჯობა. - ორივე ყუთი გამოართვა, “ტიპი”(ჩაი) კი ხელებში მიაჩეჩა. -მადლობა, კარგ საღამოს გისურვებთ. -მადლობა. - შიგნით დებრუნებულმა პიცის ყუთები ბარის ზედაპირზე დაალაგა, კარადიდან თეფშები და ჭიქები გამოიღო, მაცივარში “XX” ლუდის ხუთი ქილაც იპოვნა, კოკა-კოლაც აიღო, ბოლოს კი საძინებლებში განმარტოვებულებს გასძახა. - თუ გშიათ გამოდით! -მოვდივაართ! - საძინებლიდან გამოყო თავი თმებ აბურდულმა ქეისიმ, შემდეგ ისევ უკან შებრუნდა, ქეისის საძინებლის გვერდზე მოთავსებული კარიდან ანა გამოვიდა წარბშეკრული, შეწუხებული სახით სოფის წინ მოთავსდა, ლუდის ქილას თავსაფარი მოხადა, ერთი ყლუპი მოსვა, შემდეგ პიცის ნაჭერი აიღო და პირდაპირ პირში გაიქანა. -ამათ რა გაუძლებს. -გაუძლებ ნუ ნერვიულობ. -შენ ცალკე მაინც გაქვს ოთახი, არც სექსი გქონია. - ისევ დალია ლუდი და პიცის ჭამა განაგრძო. -გოგოებო, დღეს სასმელზე მე გპატიჟებთ. -რის სანაცვლოდ? - თვალებ მოჭუტული დააქკვირდა ანა, სოფის კი ჩაეცინა. -რამდენიმე დღით უნდა შემიფაროთ. -სახლი თქვენია. - მხრები აიჩეჩა ადამიამ, თან ბედნიერებისგან გაბრწყინებულ ქეისის დააკვირდა. -ვერ გავუძლებ, ხალხო არ გეცოდებით? სულ ორი თვეა რაც შეყვარებულს დავშორდი და ყოველ ღამე თქვენი ხმაურის მოსმენა ჩემთვის ტანჯვაა! -ანაა, გთხოვ. - ყელზე მოკიდებული თითებით ანასთან ახლოს მისულმა თვალები აუფახუნა, მან კი თავი გააქნია სიცილით. -კარგი კარგი. - თვალები აატრიალა, თან თავის დაღწევას ცდილობდა მისი სახის დაკოცვნაში გართული ჯოშის მკლავებიდან. -მიყვარხარ. - კიდევ ერთხელ აკოცა ლოყაზე, ანამ კი ხელის ზურგით მოიწმინდა. - ცუდი გოგო ხარ, ხედავ სოფი? საერთოდ არ ვუყვარვარ. -ჭამეთ. - სიცილით ანიშნა პიცაზე და ისინიც მაღალ სკამებზე შემოსხდნენ. -აბა, სად წავიდეთ დღეს, რომელ ბარში? თქვენ უფრო კარგად იცით აქაურობა. -დღეს სახლში ვიყოთ, კიდევ ორი “XX”-ი ამოიტანე, ან “Corona”. პოპკორნი გვაქვს, გავაკეთოთ და ფილმს ვუყუროთ. - პიცის ჭამაში გართულმა ემბრიმ ჩაიბურტყუნა, თან ჯოშს მიაშტერდა. -როგორც გინდათ. -შენ შაბათს არ მოდიოდი? -მალე მოვრჩი საქმეებს, ვეღარ მოვითმინე და ჩამოვედი. - ხელი გადახვია ტანზე მიკრულ ქეისის, თან საფეთქელზე აკოცა. -კარგია. -წავალ ლუდს ვიყიდი. -მიდი. - მოწყვეტით აკოცა ჯოშს, თვალი გააყოლა კარისკენ წასულს, შემდეგ იდაყვით დაეყრდნო მარმარილოს ზედაპირს, ზედ ნიკაპი ჩამოადო და მომღიმარმა შეხედა გოგოებს. - მიყვარს. -ვიცით. -კარგია ჭამა. - ახალი ნაჭერი აიღო ანამ, ქეისიმ კი გვერდში უთაცაზა. - გუშინ ჩემმა უფროსმა სავარჯიშო დარბაზის ორი შვიდ დღიანი საშვი მომცა, ხვალ თუ გინდა წავიდეთ, ცოტას წავივარჯიშებთ, აუზშიც გავცურავთ, ჯაკუზი, საუნა… გინდა? - წინ მჯდომ სოფის შეხედა, ისიც სიხარულით დასთანხმდა. -მე? -შენ ჯოში გავარჯიშებს. - თვალი ჩაუკრა სოფის, თან ანას გაშლილ ხელს თავისი შეაგება. -შენს ბოსს მოსწონხარ, ყოველ დღე საჩუქრებით განებივრებს. -დიდი, ლამაზი მკერდი აქვს და მაგიტომ აიყვანა მდივნად. - სიცილით თქვა ადამიამ, ქეისიც აიყოლა, მაგრამ ანას რეაქცია არ ჰქონია. -მართალია, სულ მკერდზე მიყურებს. - პიცის ბოლო ნაწილიც შეჭამა და პირგამოტენილმა ჩაილაპარაკა. -მაინც საყვარელი კაცია. -ვიცი, ერთ კვირიან დასვენებას ორ თვეში ერთხელ ჩემს გარდა არავის აძლევს. -ამის მერე აღარ დაისვენებ. - განათებულ ტელეფონის ეკრანს დახედა და უცნიბი ნომრის დანახვაზე მაშინვე უპასუხა. -რატომ? -მოიცადე. - თითი მიიდო ტუჩებზე გაჩუმების ნიშნად. - გამარჯობა… დიახ მე ვარ… არაუშავს რა პრობლემაა… ორშაბათიდან შემიძლია დავიწყო… დიდი მადლობა… ღამემშვიდობისა! - ტელეფონი გაუთიშა და მათზე მიშტერებულ დაქალებს თვალებ გაბრწყინებულმა შეხედა. -რა? -ამიყვანეს! - გახარებულმა წამოიყვირა და ორივეს ერთად მოეხვია. -გილოცაავ! - ლოყაზე აკოცა ქეისიმ მეგობრის ბედნიერებით გახარებულმა, იქვე დადებული გახსნილი ლუდის ბოთლი სოფისას მიუჭახუნა და გემრიელად მოსვა. -ორშაბათამდე ვგულაობთ! -რა ხდება? - კარში შემოსულმა ჯოშმა დაეჭვებულმა შეათვალიერა ერთმანეთზე მიკრული მეგობრები, ლუდის თორმეტი ბოთლი ბარზე შემოდო და სხეულზე მიკრულ ქალს ხელები წელზე მოხვია. -სოფი სამსახურში აიყვანეს. -ოჰ, გილოცავ. -მადლობა, ჯოშ. -ახლა ნამდვილად გვაქვს ასაღნიშნი. -კი, გვაქვს. - თავი დაუქნია მომღიმარმა. - სანის დავურეკავ. - ტელეფონი აიღო, ლუდის ბოთლით ხელში სავარძელში ჩაეშვა, თან მეგობრის ნომერზე გადარეკა. - სად ხარ ბარტყო. - ქართულად დაილაპარაკა, ერთხელ ერთად გამოხედეს ბართან მდგომებმა, შემდეგ ისევ საუბარი გააგრძელეს. -სახლში პატარა, შენ? -მეც, ჯოში ჩამოვიდა, ლუდი გვიყიდა და ფილმის ყურებას ვაპირებთ, შენ რას შვრები? -blacklist-ს ვუყურებ. -ახალი ამბავი მაქვს. -სამსახურში არ აგიყვანეს? -კარგი რა სანდრო! -ესეიგი აგიყვანეს… გილოცავ პატარა! მანდ რომ ვიყო ჩაგეხუტებოდი. -მოდი. -მეზარება რა, საცობებია ახლა, ხვალ გნახავ და ავღნიშნოთ. -კარგი ჰო. წავედი მაშინ. -მიყვარხარ და გკოცნი. -მეც. - მომღიმარმა გაუთიშა ტელეფონი, ტელევიზორი ჩართო და კინოს ძებნას შეუდგა. გვიანობამდე უყურებდნენ ფილმს, ბოლოს კი დასაძინებლად დაწვნენ. *** სამყაროს გამოთიშული წარსულში გადაშვებულიყო, ფიქრებისთვის მთლიანი გონების დაუფლების ნება მიეცა და რკინებზე ჩამოკიდებულ ტომარას გამეტებით ურტყამდა შეკრულ ხელებს. ოფლი წურწურით ჩამოსდიოდა ლამაზ სახეზე, ყველა კუნთი დასჭიმვოდა, მაგრამ აქეთ-იქით ხტუნვას და ხელების სწრაფად ქნევას არ ეშვებოდა. -ჯანდაბა! - ბოლოს მთელი ძალით მიარტყა მუშტი ტომარას გონებაში ამოტივტივებული წარსულში დატოვებული ადამიანების სახეების გამო, ხელთათმანები სწრაფად მოიხსნა და გასასვლელისკენ დაიძრა. -სად მიდიხარ? - კარიდან შემოსულმა ტომასმა ეჭვით შეათვალიერა სუნთქვა გახშირებული მოსწავლე, მან კი სიტყვის უთქმელად აუარა გვერდი. გამოსაცვლელში შესულმა წყალი გადაივლო, ტანსაცმელი ჩაიცვა და დერეფანს გაუყვა, რომლის ერთი კედელი მთლიანად შუშის იყო და გარეთ აუზთან დალაგებულ შეზლონგებზე მოთავსებული ხალხიც შესანიშნავად ჩანდა. არასდროს იხედებოდა იქით, არც სურვილი ჰქონდა გასვლის, მაგრამ რამდენიმე წამით თვალი მაინც გაეპარა თითქმის შიშველი ქალებისკენ, სწრაფად მოათვალიერა და წამით ნაცნობ სახესაც წააწყდა, გაუაზრებლად გააგრძელა გზა, მაგრამ როგორც კი გონს მოვიდა ისევ უკან გადადგა რამდენიმე ნაბიჯი და კოქტეილის სმაში გართულ მოკისკისე გოგოს დააკვირდა. ცხვირზე გამჭირვალე, ოდნავ ყავისფერში გადასული მოწითალო ფერის სათვალე დაემაგრებინა, ლამაზ ტანზე კი იგივე ფერის, მთლიანი საცურაო კოსტუმი მოერგო, ერთი ფეხი მოეკეცა და კოქტეილის სმასთან ერთად გვერდზე მწოლ მეგობარს სიცილით ესაუბრებოდა. ცოტა ხანს აკვირდებოდა, ბოლოს თვალიც კი გაუშტერდა მის ლაღ და ბუნებრივ სიცილზე. სწრაფად შებრუნდა გამოსაცვლელ ოთახში, რომელიც მხოლოდ მას ეკუთვნოდა და შიგნით ყველაფერი ჰქონდა გამოუყენებლობის მიუხედავად. მალევე იპოვნა საცურაო შორტი, სწრაფად ჩაიცვა, ცხვირზე სათვალე დაიკოსა და გარეთ გავიდა. ტელეფონში იყურებოდა, თან ისე მიიწევდა სოფისკენ. შეამჩნია რომ მისმა მეგობარმა დაინახა, მაგრამ თავი არც კი აუწევია ისე მოთავსდა სოფის გვერდზე, შემდეგ კი ქვევიდან ახედა მასზე მიშტერებულ ადამიას. -სოფი, რა დამთხვევაა, არ მეგონა აქ თუ გნახავდი. ასევე დაგაინტერესებთ:
| ||||||
|
| ||||||
| სულ კომენტარები: 0 | |
