არ ავარდე 1

ეს თვეც მიიწურა,უაზრობა დომინირებს ცხოვრებაში.სიახლე მინდა ,მაგრამ ის სიახლეც ხომ
მომბეზრდება? სახლი , სკოლა , მასწავლებლები , რეზი , სალომე , მარიამი . ო როგორ მომბეზრდა ეს ერთფეროვნება ! 16 წლის მანძილზე განვლილი გზა , ბევრს ალბათ გაეცინება ჩემს ცხოვრებას რომ გადახედოს , მაგრამ ეს მე სულაც არ მაღელვებს . რაღაც დოზით იყო ბედნიერების ანცდა , აი მაგალითად მაშინ როცა ჩემს დაბადებისდღეზე მამამ ჩემი ცისფერთვალება ლაიკა მაჩუქა , 3 წლის წინ , ჰმ რა უცნაურია სხვა არაფელი მახსენდება ისეთი რამაც ანალოგიური ბედნიერების სიხარულის განცდა გამოიწვია ჩემში . რატომღაც ყველა უცნაურ ადამიანად მიმიჩნევს არადა ჩემს თავს სულ არ ვთვლი ასეთად , ალბათ ეს იმან გამოიწვია რომ მე ჩემი პატარა სამყარო მაქვს , რომელშიც მხოლოდ ჯესის ადგილია . როგორ მიყვარს მხოლოდ ის მიგებს და უსიტყვოდ ყველაფერზე მეთანხმება , თუმცა ის ხომ ძაღლია და ლაპარაკი არ შეუძლია , ვფიქრობ რომც შეეძლოს მაინც ჩემს გიჟურ და მავედროს უცნაურ აზრებს მომიწოდებდა ...აი თებერვლის ერთი ცივი და სუსხიანი დღეც , ქურთუკი ავიღე , ჯესის ყელსაბამს დავავლე ხელი და გარეთ გავედით. როგორ მიყვარს მასთან ერთად სეირნობა , მიუხედავად იმისა რომ არ მელაპარაკება ....მშვიდად მიუყვებოდი მოყინულ სკვერს რომელიც სიცივეს სრულიად ნისლში გაეხვია...ალბათ გარეთ რომ დავენახე ვინმეს ესეთ ამინდში უთუოდ იფიქრებდით გიჟიაო . აი ჩემში მობილურმაც დაიწყო წკმუტუნი , როგორ ვერ ვიტან ჩემი ნება რომ იყოს მოვისვრიდი სადმე უსასრულოდ , მაგრამ
- ხო დედა
- სად ბრძანდები ქალბატონო (ტონს აუწია )
- ვსეირნობ , რა მოხდა ?
- სად სეირნობ ასეთ ამინდში , ახლავე ამოდი სახლში
მის ნებას დავემორჩილე და სახლისკენ ავიღე გეზი, უბრალოდ შემცივდა თორემ ... ჰმ დედიკოს გაუმართლა რომ ასე ძალიან ცივა . ჯესის მოვხსენი ყელსაბამი , მშვიდი ძაღლია ამიტომაც ვიცი რომ არავის ეცემა , თუმცა ვისუნდა ეცეს ქუჩაში ჩვენს გარდა არავინაა...სახლსაც მივუახლოვდი ...ავედი და კარებზე დავაკაკუნე , კარები მამაჩემმა გამიღო.
- მა არ გცივა ? მკითხა და შეისმუსნა
- არა მა და ნაზად გავუღიმე
- კარგი შემოდი ჩქარა თორემ გავიყინე
სამზარეულოდან დედაჩემი გამოვიდა
- გოგო სად იყავი გაიყინა ძაღლი და ჯესის მოეხვია
ჰმ ... რა უცნაურია დედაჩემმა დავიჯერო იმდენი იცის რომ ამ ჯისის ძაღლებისთვის სიცივე არ არსებობს ? არაფელი ვუპასუხე და ოთახში შევედი . ჩემი ოთახიც ჩემს სულიერ სამყაროს ასახავდა , ისეთი იყო ზუსტად როგორიც მე .. ცოტახანში ჯესიც შემოვიდა , ლოგინზე ამოხტა და თავი დამადო ...
- ანაბელ ადექი ! დედაჩემის განწირულმა ხმამ გამომაღვიძა
- ხოო მოვდივარ დე !
ავდექი და ვიბანავე . გარდერობი გადმოვყარე , ჩავიცვი ჯინსები და კედები , ქურთუკს და ჩანთას ხელი დავავლე და წავედი სკოლაში , ხო ჯესი კიდე იდგა და კარებთან წკმუტუნებდა . როგორც იქნა სკოლამდე მივაღწიე . ოღონდ ეს არა, ეხლა „სიტრიპაჩეს „ უნდა მოვუსმინო მთელი ერთი გაკვეთილი .