გაზაფხულის ულამაზესი საღამო იყო, ქალბატონი ანასტასია აივანზე სარწეველა სავარძელში მოკალათებულიყო. გვერდს კი მისი საყვარელი მეუღლე უმშვენებდა.
უყვარდა ანასტასია ჯაჭვლიანს გაზაფხული, ამიტომ ყოველ საღამოს აივანზე ატარებდა მის მეუღლესთან ერთად.
შვიდი თვის ორსული იყო, ძალიან უნდიდა მისი პირველი სიხარული გაზაფხულზე დაბადებულიყო.
თუმცა ჯერ საკმაოდ ადრე იყო მომავალი გიორგობიანის დაბადება.
- დღეს რაღაც ძალიან აქტიურობს. ტკივილით შეწუხებულმა ამოილაპარაკა.
- ხომ არ სჯობს სახლში შემოხვიდე. საყვარელ ქალს ღიმილით ეუბნება ბატონი გოგა გიორგობიანი.
- მგონი ნამდვილად სჯობს. ფეხზე წამოდგა ჯაჭვლიანის ქალი, ოთახში მეუღლესთან ერთად შევიდა და საწოლზე გაწვა.
- გოგა ძალიან მტკივა. სიმწრით ამოილაპარაკა ქალმა.
- ჯერ ხომ ადრეა. შეშინებული შეჰყურებს საყვარელ ქალს.
- ვიცი მაგრამ მგონი დამეწყო, გოგა საშინლად მტკივა. უკვე კივილზე გადავიდა ქალი.
- დედაა, დედა სად ხარ? ყვირილით გავარდა ოთახიდან ბატონი გოგა.

საშინელი ტკივილის და ყვირილის შემდეგ, მთელს სახლში პატარა არინო გიორგობიანის ტირილმა გააპო კედლები.
ულამაზესი იყო არინო, სახელიც როგორი უცხო და ლამაზი ქონდა.
საოცარ ლურჯ დიდი თვალებს ანათებდა მშობლებს თითქოს ამით მათ მადლობას უხდიდა.
სულ მთლად მამის ასლი გახლდათ, არაფერი ეცხო დედის.
მამის მზგავსად მასაც ყელთან დიდი ლაქა ქინდა.
ეს თითქოდ გიორგობიანების თილისმა იყო, ოჯახის წევრ ყველა გიორგობიანს ეს ლაქა თან დასდევდათ.
მთელი ოჯახი თავს დასტრიალებდა პატარა გიორგობიანს, ცივ ნიავს არ აკარებდნენ.
ქალბატონი ანასტასიას ოცნება ახდა, მისი პირველი სიხარულო სამ მარტს დედის დღეს დაიბადა. ულამაზესი საჩუქარი გაუკეთა პატარა ქალბატონმა დედას.
შემდეგ იყო ნიკოლოზი, მათე და ნაბოლარა მართა.

საოცრება იყო როდესაც ოთხივე გიორგობიანი ერთად თამაშობდა ეზოში.
ბატონი გოგა და ქალბატონი ანასტასია ღიმილით შეჰყურებდნენ ეზოში მორბენალ ოთხ ანგელოს.
თამაშის დროს შემთხვევით ნიკოლოზმა, არინოს ხელი ჰკრა და მინდორში წააქცია.
მიუხედავად იმისა რომ მას არაფერი სტკენია, ის მაინც განწირული ხმით ტიროდა. საოცარი შესახედი იყო შვიდი წლის არინო, როგორ აფახუნებდა მის დიდ ლურჯ თვალებს. მამის იმედი ქონდა ეგონა თუ იტირებდა მამა ნიკოლოზს უსაყვესურებდა.
- მამას გავს. ამაყად ამბობს ბატონი გოგი და ქალიშვილისკენ ჩქარი ნაბიჯით მიდის.
- მეტკინა მამა. თვალცრემლიანმა ამოხედა ქალბატონმა.
- მაჩვენე.
ფეხზე სადაც ხელს იდებდა მამამ სული შეუბერა და წამებშივე წამოხტა ქალბატონი არინო.
- ვსო აღარ მტკივა. ცრემლები ხელის გულებით შეიმშრალა და ბავშვებს შეუერთდა.
წლები გადიოდა, არინო კი დღითი დღე ემსგავსებოდა მამას. მასავეთ ხმაურიანი და თბილი იყო. უყვარდა ყველა და ყველაფერი, არ ქონდა მისთვის არაფერს მნიშვნელობა. არც ისე განებივრებული ბავშვი გახლდათ არინო, ქალბატონი ანასტასიას ოთხივე ბავშვს ერთნაირად ზრდიდა. არცერთს არ აკლებდა მზრუნველობას, ყველა ერთნაირად უყვარდა. რაც შეეხება ბატონ გოგის არც ის არჩევდა ბავშვებს, მაგრამ არინო მისთვის სიწმინდის და ბედნიერების თილისმა იყო.
ყველგან დაყავდა სადაც კი დადიოდა, სულ რაღაც ხუთი წლის იყო არინო ჯირითი რომ ასწავლა. მიუხედავად იმისა რომ ნიკოლოზი დაზე ერთი წლით პატარა იყო მას ყველაფრის ეშინოდა, ძალიან მშვიდი და წყნარი ბავშვი იყო.
რაც შეეხება დანარჩენ გიორგობიანებს არც ისინი გამოირჩეოდნენ განსაკუთრებული ხმაურით.
როდესაც არინოს თექვსმეტი წელი შეუსრულდა, ოჯახს სვანეთიდან წამოსვლა და თბილიში გადმობარგება მოუწიათ.
ქალბსტონი გიორგობიანი აპროტესტებდა თუმცა უშედეგოდ, მამის ბიზნეს პრობლემები შეექმნა. ამიტომ მათი წამოსვლა აუცილებელი იყო, დიდი არაფერი ბიზნესი ქონდა ბატონ გოგის. პატარა ოჯახური ბიზნესი იყო, თუმცა მათ ოჯახს ამით ეგდათ სული.
სახლი მალევე დაცალეს და თბილისისკენ მიმავალ გზას დააგდენ.
- მა გული ცუდს მიგრძნიბს, იქნებ არ ღირს და დავრჩეთ. კარგა ხნის ორჭოფის შემდეგ, სათქმელი მაინც თქვა არინომ.
- საყვარელო ხომ იცი არა ეს აუცილებელია? ვიცი არ გინდა ახალი, სკოლა ახალი ბავშვები მაგრამ.
- გოგი ნუ ხარ ესეთი მშვიდი, მას წამოსვლა მხოლოდ იმიტომ არ უნდა რომ იქ ცხენით ვერ იჯირითებს.
წარბაწევით ამბიბს ქალბატონი ანასტასია.
- დედა ეგ არაფერ შუაშია, უბრალოდ გული მართლა ცუდს მიგრძნობს.
- მორჩა ამ თემაზე კამათი, გადაწყვეტილება არ შეიცვლება. გადაჭრით ამბობს ქალბატონი.
- არი იქ მოგეჭონება. ყავისფერი თვალები მოანათა მართამ უფროს დაიკოს.
- არც მე მინდა წასვლა. არინოს მალე მათეც აჰყვა.
- ეხლა გაჩუმდით ყველა. თვალები ბრიალით ამბიბს ჯაჭვლიანი, ყველანი მალევე გაისუსნენ.
მათემ საყვარელ დაიკოს უფრო მიეკრო და მის კალთაში ჩაყო თავი.
გზა ძალიან დამღლელი იყო ამიტომ ყველას მალევე ჩაეძინათ, როდესაც თბილის მოუახლოვდნენ არინომ თვალები გაახილა. მამისთვის რაღაცის თქმას აპირებდა თუმცა, მოულოდნელად ძლიერი დარტყმა იგრძნო.
- ფრთხილად მამა. ბოლო ხმაზე ყვირის არინო. მის და ძმას ხელები ძლიერ შემოხვია.
- დედა კარგად ხარ? დედა ხმა გამეცი. უშედეგოდ ყვირის.
- მეჩინია. ტირილით ამბობს პატარა მართა.
- მე აქ ვარ საყვარელო. მეორე დარტყმაზე კი არინომ გონება დაკარგა, თუმცა მისი და ძმა ისე ძლიერ ჰყავდა ჩაბღაუჭებული ვერანაირი ძალა ვერ დააშორებდათ მათ.
საშინელი შესახედი იყო ავარიის ადგილი, სამი გვამი ამოტრიალებული ავტომობილი, სისხლით მოთხვრილი ტერიტორია. გიორგობიანების სისხლით, უცნობი იყო ვინ გადარჩა და ვინ დაიღუპა, რადგან გვამები საშინლად სახიჩრებულები იყვნენ.
- დედა. მალევე გაისმა პატარა მართას ტირილის ხმა. უამრავი ადამიანი ცდილობდა მათ დაგხსნას და გამოყვანას, თუმცა უფროს დას ისე ძლიერ ჰყავდა ერთერთი გიორგობიანი ჩაბღაუჭებული რომ მათი გამოყვანა თითქმის შეუძლებელიც იყო. თუმცა ერთერთმა თვითმხილვევლა გარისკა და ცეცხლმოკიდებულ ავტომობილში შეძვრა, როგორღაც მოახერხა უფროსი დის გამოყვანა, მაგრამ სამწუხაროთ მათეს დახსნა ვერ მოასწრო. ავტომობილი წამებშივე აფეთქდა, ნაფლეთებად იქცა ყველაფერი.
თითქმის წელიწადი ეძინა უფროს გიორგობიანს, ექიმები უშედეგოდ ცდილობდნენ მის გომზე მოყვანას მაგრამ არაფერი გამსდიოდათ.
პატარა მართა უფროს დას გვერდიდან არ შორდებოდა, სთხოვდა ემუდარებოდა თვალები გაეხილა. მაგრამ მას ისე ტკბილად და საყვარლად ეძინა რომ დის არცერთი სიტყვა ესმოდა.
ისევ სამი მარტი ისევ გაზაფხული, დღე როდესაც არინო დაიბადა ჩვეულებას არ კარგავს პატარა გიორგობიანი, დის მოსანახულებლად ისევ ბებოსთან ერთად მოდის. ხელში არინოს საყვარელი შავი ვარდები უჭირავს, ის ვარდები მამასთან ერთად რომ დარგო.
- დაბადების დღეს გილოცავ არი. საყვარლად ამოილაპარაკა მან და ბებოს დახმარებით, უფროს დას შუბლზე აკოცა.
- შენი ვარდები მოგიტანე.
ვარდები იქვე ლარნაკში ჩაალაგეს და ექიმის ბრძანებით პალატის დატოვებას აპირებდნენ, როდესაც რაღაცის გარხევის ხმა გაიგეს.
- სად ვარ? წამოდგომას ცდილობდა გიორგობიანი.
- არი. ტირილით ამოილაპარაკა მართამ, დას მივარდა და პატარა ხელები ძლიერ მოხვია.
- ჩემაჩინე. ჩლიფინით ეუბნება.
- რა მომივიდა?
- არაფერი გახსოვს საყვარელო?
ინტერესიანი თვალები მიანათა ბებომ.
- რა მოხდა ბებო?
- ავარიაში მოხვდით, ერთი წლის წინ.
- ავარია? რასამბობ ბებო, ავარია როგორ უნდა მოგვსლოდა.
- ბოლოს რა გახსოვს?
- მე და მამა სანადიროდ ვიყავით, მის მეგობართან ერთად. რაღაც გეშლება ბებო?
- მას შემდეგ სამი წელი გავიდა არი. ექიმს დავუძახე. ჩქარი ნაბიჯებით ტოვებს ქალბატონი ლაურა პალატას.
- მართა დედა და მამა სად არიან? საყვარელი ლურჯი თვალები მიანათა პატარა დას.
- ისინი არვიჩი, ბებომ მითხრა ცაში გავრინდბენ ანგელოზებთანო.
- სად ცაში?
- არვიჩი. მხრებს საყვარლად იჩეჩს.
- ბებო, დედას და მამას რა მოუვიდა. ჩამქრალი ხმით შესძახა იმ წამს შემოსულ ბებოს.
- ეხლა გაგსინჯავ და შემდეგ ყველაფერს მოგიყვებით.
- არ მჭირდება გასინჯვა, მითხარით რა ჯანდაბა მოხდა? სად არიან ჩემი მშობლები, სად არიან ჩემი ძმები?
ფეხზე სასწაფოდ დგება არინო, თუ რამე ხელთ მოყვა ყველაფერი ძირს გადმოაგდო.
- დამშვიდდი შვილო. მის დამშვიდებას ცდილობს ახალგაზრდა ექიმი.
- მე შენი შვილი არ ვარ. ექიმს ხელი ძლიერ ჰკრა და პალატიდან გიჟივით გამოვარდა.
- დეე, მაა სად ხართ? კედლის დახმარებით ძვლივს მიიწევდა წინ.
- ამას ვერ გამიკეთებდით არაა, არაა მარტოს არ დამტოვებდით. ძალაგამოცლილი ეცემა ძირს, შემდეგ კი გონებას კარგავს.
გონს ისევ საავადმყოს პალატაში მოდის, თავზე ისევ მისი პატარა და ადგას. რომელსაც თვალები ცრემლებით ქონდა სავსე.
- არი შენც არ დამტოვო. ტირილოთ მიირბუნა უფროს დასთან.
- მე, მე არასოდეს დაგტოვებ პატარავ.
მიხვდა, მიხვდა თუ რამხელა ტკივილს აყენებდა მის დაუცველ დას, მას ხომ მის მეტი აღარავინ დარჩა ამ ქვეყნად.
- არ იტორო ჩემო სიხარულო. ძლიერ იკრავს პატარა დას გულში.
- ნიკა და მათე სად არიან? ნაღვლიანი თვალები მიანათა კართან მდგომ ბებოს.
- მათე, მათე ის ვერ გადარჩა. ნიკა ჯერ კიდევ აქ არის, უკვე ერთი წელია ისიც შენსავეთ კომაშია. შენი გადარჩენის არანაირი შანსი გვქონდა, მაგრამ როგორღაც მოახერხე და ეხლა ჩვენთან ხარ.
- ნიკას ნახვა მინდა.
- არ შეიძლება თუმცა ექიმს ვთხოვ, გამონაკლისი დაუშვას.
სულ რამოდენიმე წამში არინო, საყვარელი ძმის პალატაში იყო.
გული უკვდებოდა როდესაც მის ძმას უამრავ აპარატზე შეერთებულს ხედავდა. ტკიოდა მისი პატარა ძმის ტკივილი, ვერაფრით კალთაში ჩაყო თავი.
გზა ძალიან დამღლელი იყო ამიტომ ყველას მალევე ჩაეძინათ, როდესაც თბილის მოუახლოვდნენ არინომ თვალები გაახილა. მამისთვის რაღაცის თქმას აპირებდა თუმცა, მოულოდნელად ძლიერი დარტყმა იგრძნო.
- ფრთხილად მამა. ბოლო ხმაზე ყვირის არინო. მის და ძმას ხელები ძლიერ შემოხვია.
- დედა კარგად ხარ? დედა ხმა გამეცი. უშედეგოდ ყვირის.
- მეჩინია. ტირილით ამბობს პატარა მართა.
- მე აქ ვარ საყვარელო. მეორე დარტყმაზე კი არინომ გონება დაკარგა, თუმცა მისი და ძმა ისე ძლიერ ჰყავდა ჩაბღაუჭებული ვერანაირი ძალა ვერ დააშორებდათ მათ.
საშინელი შესახედი იყო ავარიის ადგილი, სამი გვამი ამოტრიალებული ავტომობილი, სისხლით მოთხვრილი ტერიტორია. გიორგობიანების სისხლით, უცნობი იყო ვინ გადარჩა და ვინ დაიღუპა, რადგან გვამები საშინლად სახიჩრებულები იყვნენ.
- დედა. მალევე გაისმა პატარა მართას ტირილის ხმა. უამრავი ადამიანი ცდილობდა მათ დაგხსნას და გამოყვანას, თუმცა უფროს დას ისე ძლიერ ჰყავდა ერთერთი გიორგობიანი ჩაბღაუჭებული რომ მათი გამოყვანა თითქმის შეუძლებელიც იყო. თუმცა ერთერთმა თვითმხილვევლა გარისკა და ცეცხლმოკიდებულ ავტომობილში შეძვრა, როგორღაც მოახერხა უფროსი დის გამოყვანა, მაგრამ სამწუხაროთ მათეს დახსნა ვერ მოასწრო. ავტომობილი წამებშივე აფეთქდა, ნაფლეთებად იქცა ყველაფერი.
თითქმის წელიწადი ეძინა უფროს გიორგობიანს, ექიმები უშედეგოდ ცდილობდნენ მის გომზე მოყვანას მაგრამ არაფერი გამსდიოდათ.
პატარა მართა უფროს დას გვერდიდან არ შორდებოდა, სთხოვდა ემუდარებოდა თვალები გაეხილა. მაგრამ მას ისე ტკბილად და საყვარლად ეძინა რომ დის არცერთი სიტყვა ესმოდა.
ისევ სამი მარტი ისევ გაზაფხული, დღე როდესაც არინო დაიბადა ჩვეულებას არ კარგავს პატარა გიორგობიანი, დის მოსანახულებლად ისევ ბებოსთან ერთად მოდის. ხელში არინოს საყვარელი შავი ვარდები უჭირავს, ის ვარდები მამასთან ერთად რომ დარგო.
- დაბადების დღეს გილოცავ არი. საყვარლად ამოილაპარაკა მან და ბებოს დახმარებით, უფროს დას შუბლზე აკოცა.
- შენი ვარდები მოგიტანე.
ვარდები იქვე ლარნაკში ჩაალაგეს და ექიმის ბრძანებით პალატის დატოვებას აპირებდნენ, როდესაც რაღაცის გარხევის ხმა გაიგეს.
- სად ვარ? წამოდგომას ცდილობდა გიორგობიანი.
- არი. ტირილით ამოილაპარაკა მართამ, დას მივარდა და პატარა ხელები ძლიერ მოხვია.
- ჩემაჩინე. ჩლიფინით ეუბნება.
- რა მომივიდა?
- არაფერი გახსოვს საყვარელო?
ინტერესიანი თვალები მიანათა ბებომ.
- რა მოხდა ბებო?
- ავარიაში მოხვდით, ერთი წლის წინ.
- ავარია? რასამბობ ბებო, ავარია როგორ უნდა მოგვსლოდა.
- ბოლოს რა გახსოვს?
- მე და მამა სანადიროდ ვიყავით, მის მეგობართან ერთად. რაღაც გეშლება ბებო?
- მას შემდეგ სამი წელი გავიდა არი. ექიმს დავუძახე. ჩქარი ნაბიჯებით ტოვებს ქალბატონი ლაურა პალატას.
- მართა დედა და მამა სად არიან? საყვარელი ლურჯი თვალები მიანათა პატარა დას.
- ისინი არვიჩი, ბებომ მითხრა ცაში გავრინდბენ ანგელოზებთანო.
- სად ცაში?
- არვიჩი. მხრებს საყვარლად იჩეჩს.
- ბებო, დედას და მამას რა მოუვიდა. ჩამქრალი ხმით შესძახა იმ წამს შემოსულ ბებოს.
- ეხლა გაგსინჯავ და შემდეგ ყველაფერს მოგიყვებით.
- არ მჭირდება გასინჯვა, მითხარით რა ჯანდაბა მოხდა? სად არიან ჩემი მშობლები, სად არიან ჩემი ძმები?
ფეხზე სასწაფოდ დგება არინო, თუ რამე ხელთ მოყვა ყველაფერი ძირს გადმოაგდო.
- დამშვიდდი შვილო. მის დამშვიდებას ცდილობს ახალგაზრდა ექიმი.
- მე შენი შვილი არ ვარ. ექიმს ხელი ძლიერ ჰკრა და პალატიდან გიჟივით გამოვარდა.
- დეე, მაა სად ხართ? კედლის დახმარებით ძვლივს მიიწევდა წინ.
- ამას ვერ გამიკეთებდით არაა, არაა მარტოს არ დამტოვებდით. ძალაგამოცლილი ეცემა ძირს, შემდეგ კი გონებას კარგავს.
გონს ისევ საავადმყოს პალატაში მოდის, თავზე ისევ მისი პატარა და ადგას. რომელსაც თვალები ცრემლებით ქონდა სავსე.
- არი შენც არ დამტოვო. ტირილოთ მიირბუნა უფროს დასთან.
- მე, მე არასოდეს დაგტოვებ პატარავ.
მიხვდა, მიხვდა თუ რამხელა ტკივილს აყენებდა მის დაუცველ დას, მას ხომ მის მეტი აღარავინ დარჩა ამ ქვეყნად.
- არ იტორო ჩემო სიხარულო. ძლიერ იკრავს პატარა დას გულში.
- ნიკა და მათე სად არიან? ნაღვლიანი თვალები მიანათა კართან მდგომ ბებოს.
- მათე, მათე ის ვერ გადარჩა. ნიკა ჯერ კიდევ აქ არის, უკვე ერთი წელია ისიც შენსავეთ კომაშია. შენი გადარჩენის არანაირი შანსი გვქონდა, მაგრამ როგორღაც მოახერხე და ეხლა ჩვენთან ხარ.
- ნიკას ნახვა მინდა.
- არ შეიძლება თუმცა ექიმს ვთხოვ, გამონაკლისი დაუშვას.
სულ რამოდენიმე წამში არინო, საყვარელი ძმის პალატაში იყო.
გული უკვდებოდა როდესაც მის ძმას უამრავ აპარატზე შეერთებულს ხედავდა. ტკიოდა მისი პატარა ძმის ტკივილი, ვერაფრით შველოდა მას. მის საწოლთან ძალაგამოცლილი ჩამოჯდა, მისი ძმის ხელი თავისასში მოიქცია.
- მე აქ ვარ ნიკუშ, არ მოგატოვებ.
გპირდები ყველაფერს ვიღონებ შენს გადასარჩენად. არ მოგცემ უფლებას ისევე დამტოვო როგორც მათემ და მშობლებმა. არ მოგცემ უფლებას მართასთან მარტო დამტოვო, გვჭირდები ნიკუშ ჩვენ ორივეს გვჭირდები.
გპირდები არ დავეცემი, ტკივილს არ მივცემ უფლებას გამტეხოს. მართას არ დავანახებ როგორ მტკივა, მანამ სანამ შენ გაიღვიძებ მას მე მივხედავ.
გპირდები ისეთ პირივნებად ავღზრდი დედას რომ გაეხარდებოდა, გპირდები მისით ყველა იამაყებს.
თვალზე მომდგარი ცრემლი ერთი ხელის მოსმით მოიშორა.
- არ გგონია რომ ავარია, ეს ავარია რაღაც უაზრობაა? ფეხზე წამოდგა არინო.
- სად მივდიოდით საერთოდ? რატომ მივდიოდით? რატომ დატოვა მამამ სვანეთი? ის ხომ ამას უმიზეზოდ არ გააკეთებდა? რატომ არაფერი არ მახსოვს, გაიღვიძე ნიკუშ. იქნებ შენ მაინც გამაგებინო რა მოხდა?
უკვე მერამდენედ დაფარა ადგილი კარიდან ძმის საწოლამდე.
- ყველაფერს გავარკვევ ეხლა უნდა წავიდე ნიკუშ, გპირდები ისევ მოვალ ჩემო საყვარელო. ცივი ტუჩები შუბლზე მიადო საყვარელ ძმას, შემდეგ კი ოთახი დათოვა.
მიუხედავად ექიმების თხოვნისა რომ გამოკვლევები ჩაეტარებინა, უარი განაცხადა იქაურობა ბებოსთან და დასთან ერთად მალევე დატოვა.
- მინდა მათი საფლავი ვნახო. უემოციოდ ამბობს არინო.
- სხვა დროს შვილო. თვალით მართასკენ ანიშნა ბებომ.
- კარგი. მშვიდი ხმით ეუბნება ბებოს.
- აქ უნდა ვიცხოვროთ. ცხვირაბზუებული შედის საკმაოდ მოკრძალებულ ბინაში.
- თუ არ მოგწონს შეგიძლია სვანეთში დაბრუნდე. ბრაზით უქაჩავს თვალებს ქალბატონი ლაურა.
- დიდი სიამოვნებით დავბრუნდები, როდესაც ნიკუშა გამოჯანმრთელდება.
ბრაზს არც არინო აკლებს.
- არი მეძინება. ფეხზე ეთამაშება პატარა მართა.
- კარგი საყვარელო. ხელში იტაცებს დას და მითითებული ოთახისკენ გაჰყავს.
- ზღაპარს არ მომიყვები? კატისებრი თვალებით გამოხედა პატარა გიორგობიანმა.
- მართ გახსივს ავარიის დღე? შეპარვით ეკითხება დას.
- კი. ყველას გეძინათ, დავინახე როგორ დაგვეჯახა მანქანა. შენ მამას დაუყვირე, პირველად დედის მხარეა დაარტყეს, შემდეგ შენ ჩაგვეხუტე. მე შემეშინდა და შენ მითხარი მე აქვარ ნუ გეშინიაო. შემდეგ შენს მხარეს დაარტყეს.
თვალცრემლიანი იხსენებს ავარიის დღეს.
- კიდევ რამე გახსივს?
- კი. თავს ხრის ძირს.
- რა საყვარელო.
- მამას ვიღაცამ ესროლა.
ცრემლები ვეღარ შეიკავა და ბოლო ხმაზე ატირდა პატარა გიორგობიანი.
- ჩუუ ჩუუ მოდი ჩემთან. გულში ჩაიკრა პატარა და.
- ყველაფერი კარგად იქნება, მე შენთან ვარ. თავზე ეფერება თან შიგადაშიგ შუბლზე კოცნის.
- ანუ ავარია არა. ხომ თქვი აქ რაღაც ხდება თქო. თავისთვის ჩაილაპარაკა გიორგობიანმა, დას ტანისამოსი გამოუცვალა საღამურები ჩააცვა. როგორც ყოველთვის ეხლაც შუბლზე აკოცა და ოთახი დატოვა.
- სად მიდიხარ? კართან მდგომს ესმის ბებოს ხმა.
- გავისეირენებ. უდარდელად ამბობს არინო.
- არ დაიგვიანო, ეს ტელეფონი გამომართვი დაგჭირდება.
- ბებო რომელი განყოფილება იძიებდა ავარიას. ნახევრად გასული კარში უკანვე ბრუნდება გიორგობიანი.
- შინაგან საქმეთა სამინისტრო, საქმე მალევე დაიხურა რადგან უბრალო ავარიას მიაწერეს.
- გასაგებია. ბებოს ემშვიდობება და სახლს ტოვებს.
- ეხლა რა გავაკეთო? რით დავამტკიცო ეს ყველაფერი? ღმერთო რატომ დამსაჯე ესე? ჩემი ოჯახი ისინი ხომ არავის არაფერს უშვებდნენ.
უამრავი აზრი ტრიალებდა უფროსი გიორგობიანის თავში, არ იცოდა საიდან დაეწყო. რით დარმტკიცებინა ავარიის დეტალები, მართა მოწმედ ვერ გამოდგებოდა. თავად არინოს კი არაფერი არ ახსოვდა.
სახლს საკმაოდ გაცდა ტაქსის გაჩერებას აპირებდა როდესაც მისი ტრლეფონი ამღერდა.
- გისმეთ.
- არინო გიორგობიანს ვესაუბრები? ისმის კაცის ბოხი ხმა.
- დიახ მე ვარ.
- მე მამათქვენის ადვოკატი, კაკო ჯაში ვარ. თუ შეგიძლიათ ჩემთან რომ მობრძანდეთ ოფისში.
- დიახ რათქმაუნდა.
- მისამართს გამოგიგზავნით.
ტელეფონს სასწრაფოდ თიშავს არინო, ტაქს აჩერებს და მამაკაცის მითითებულ მისამართს კარნახობს.
მალევე ჩერდება ავტომობილი სამსართულიან შენობასთა, არინო თანხას იხდის მძღოლს ემშვიდობება და მანქანიდან გადადის.
მყარი ამაყი ნაბიჯებით შედის დიდ ჰოლში. მიმღებში ბატონი კაკოს კაბინეტს კითხულობს, შემდეგ კი ულმოუთქმელად აირბინა კიბეები. კაბინეტის კარზე ორჯერ ზედიზედ დააკაკუნა, ისე რომ თანხმობას არ ელოდება კარს აღაბს.
- შენ ალბათ არინო ხარ? გოგოს დანახვაზე ფეხზე დგება ჭაღარა შეპარული მამაკაცი.
- დიახ მე გახლავართ.
- არვიცი რატომ, მაგრამ მამათქვენმა ავარიამდე ერთი თვით ადრე რაღაც საბუთები ჩამაბარა. მითხრა თუ რაიმე გაუთვალისწინებელი მოხდებოდა შენთვის გადმომეცა. ერთიანად ამბობს მამაკაცი სათქმელს, კარადიდან რაღაც საბუთებს იღებს და არინოს აწვდის.
- ეს რა საბუთებია? ინტერესით ეკითხება მამაკაცს.
- არ ვიცი მე არ გადამიხედავს.
- ბატონო კაკო რაღაც რომ გკითხოთ შეიძლება? საბუთებს ჩანთაში იდებს და კაცს უბრუნდება.
- დიახ რათქმაუნდა.
- თქვენ გაქვთ წვდომა იმ ავარიის დეტალებთან.
- არა შვილო, მე არამაქვს წვდომა. მაგრამ შემიძლია დაგეხმარო თუ რაიმის გარკვევა გნებავს.
- ეს ავარია მოწყობილი იყო. ვიღაცას მთელი ჩემი ოჯახის განადგურება სურდა, არ ვიცი რისთვის ან რა მიზეზით მაგრამ ვიცი რომ ავარია დაგეგმილი იყო. როგორც ბებომ მითხრა საქმე მალევე დაიხურა.
- დიახ ვიცი ვესაუბრე ბებიათქვენს, სწორედ მან მომცა თქვენი ნომერი.
ანუ შენ ფიქრობ რომ საქმეში სხვა ვინმეც არის გარეული?
- დარწმუნებული ვარ.
- თუ ასეა შემიძლია გავაგრძელო თქვენი ოჯახის ადვოკატობა. მე და გოგი დიდი ხნის მეგობრები ვართ. შენგან არანაირი თანხა არ მჭირდება შვილო, ამ ყველაფერს მისი სულის საპატივცემულოდ გავაკეთებ.
- მართლა? დაეჭვებით გახედა გიორგობიანმა.
- რათქმაუნდა. კაცის მზერაში იგრძნობოდა თუ როგორ სურდა მას სიმართლის დამტკიცება.
- შეიძლება ამაში სწორედ ეს საბუთები დაგვეხმაროს. ჩანთას ხელი მიადო არინომ, კაცს დაემშვიდობა და შენობა რაც შეეძლო სწრაფად დატოვა.






ესეც ახალი ისტორია იმედია მოგეწონებათ, არ მინდოდა ჯერ ამიტვირთა მაგრამ. მთელო ღამე თვალებს როდესაც დავხუჭავ ძილის მაგივრად სულ ამ მოთხრობაზე ვფიქრობ, სულ ეს მიტივტივებს გონებაში.
ვიცი სიტუაცაი მალევე განვითარდა და შეიცვალა მაგრამ იმედია მოგეწონებათ ველოდები შეფასრბას.

ასევე დაგაინტერესებთ: