 კლასში, როგორც ყოველთვის, ზარის დარეკვისთანავე შემოვიდა, თბილი ღიმილით მოგვესალმა და ოდნავ დაბნეული გამომეტყველებით მოხდენილად დაჯდა სკამზე. მე უკან მჯდომ თანაკლასელს ვესაუბრებოდი. წინა დღის ამბებს განვიხილავდით. მასწავლებლისკენ გავიხედე. ერთი შეხედვა საკმარისი აღმოჩნდა, რომ ენა ჩამვარდნოდა და კისერი გამშეშებოდა. ვეღარ ვტოკდებოდი, ხმასაც ვერ ვიღებდი, ენას ვერ ვატრიალებდი პირში, თითქოს დამბლა დამემართა. ჩემმა თანაკლასელმა საფეთქელზე დამიკაკუნა თითი და თმებზე მომქაჩა, მერე ხელებს შუა მოიქცია ჩემი თავი და იძულებით შემატრიალა იქითკენ, საითაც თვითონ იჯდა. - რა დაგემართა? - ააააარაფერი! რა უნდა დამმართოდა? - ღიმილით ვუპასუხე. |
 შუაღამისას ჩასთვლიმა ღრუბელს ნაწვიმარსა და ელვა ნაფეთბს ქუხილში წვიმას გადანაყოლი თითო ოროლა იკრებს ნაფლთებს. |
 "და იქნებ გათენდეს დღე, როცა შენც მეტყვი იგივეს." უცნაურია მაგრამ ყოველ ღამით ძილის წინ და ყოველ დილით გაღვიძებისას, ეს წინადადება პირველი იყო რომელიც ჯერ კიდევ ბურუსით მოცულ გონებაში მკაფიოდ ამოტივტივდებიდა ხოლმე. გამოჩნდებოდა და ტივტივებდა, ტბაზე მოკიდებული ხავსის მსგავსად, მანამ სანამ ხმამაღლა, ან თუნდაც ჩურჩულით, არ წარმოვთქვამდი. და მერე ილექებოდა ფსკერზე მომდევნო დილამდე ან საღამომდე. ილექებოდა შავად და რაც უფრო მეტი დრო გადიოდა ერთი ორად იზრდებოდა ეს წყვდიადი. იზრდებოდა და იმედსაც თან ექაჩებოდა. იმედ გადაწურულს ამ წყვდიადის გასაფანტად არათუ მოელვარე ვარსკვლავის, მკრთალი სინათლის გამოჩენის იმედიც კი მიქრებოდა. და მაინც როგორ ვეჭიდებით ადამიანები არ არსებულ იმედებს, მიუხედავად იმისა რომ გააზრებული გვაქვს მისი არ არსებობა, ფანტაზია ოჰ ეს ფანტაზია გვაიძილებს დასაყრდენის წარმოსახვას. |
 PUBG GEORGIAN STREAM 20 kills |
 |
 |
 ამის შესახებ ინფორმაციას მცხეთის მუნიციპალიტეტის მერია ავრცელებს. |
 |
 4 წლის ანასტასიას გამოსვლა რუსულ "ახალ ხმაში", რა სურვილი აუსრულა პატარა გოგონამ ჟიურის და რატომ გადაირია დარბაზი - ასეთი საყვარელი ბავშვი სცენაზე არ გინახავთ. |
 |
