უიმედო ადამიანი რომ მკვდარია ალბათ იცი არა?
ახლა მეც მკვდარი ვარ...
როგორღაც მოახერხე და ჩემში საბოლოო იმედის ნაპერწკალიც ჩააქვრე.
სულ ოდნავ ციმციმებდა, მაგრამ ჩემთვის საკმარისი იყო, რომ მეარსება.
შენ კიდევ ჩემი იმედის სანთელი ჯერ მიანელე და ახლა უკვე საბოლოოდ შეუბერე სული...
სრულ სიბნელეში ვარ, მარტო და გზის გაგნება რომც შემეძლოს, უკვე ძალა აღარ მაქვს ფეხზე წამოვდგე.
ორი დღის წინ გეუბნებოდი, შენგან საბოლოოდ მივდივარ, ფრთებს ვშლი და ვთავისუფლდები-მეთქი. ახლა კიდევ ვზივარ და საკითარ თავზე მეცინება.
ეგეც იმედი იყო, იმედი რომ თავს დაგაღწევდი.
თუმცა, თავი როგორ გავითავისუფლო იქიდან, სადაც რეალურად არც კი მიარსებია? შენთან ჩემი ადგილი სრც არასდროს ყოფილა, არც არის და არც იქნება. მაშასადამე, გამოდის რომ არც ჩემი თავისუფლებაა შენთან.
თუმცა, მაინც შენი ბრალია! |
პროლოგი:
ბნელა. არა კი არ ბნელა უკუნითია გარშემოც არაფერიჩანის ნახევარმთვარის მკრთალი შუქი მხოლოდ ერთ ბილიკს ანათებს გეგონება ვინმესთან შეკრული იყოს. გარშემო მხოლოდ ჭრიჭინების და ბუს ხავილი არღვებს უკუნითში მდგარ მდუმარებას აქაიქ ფოთოლიც გაშრიალდება თითქოს რაღაცას იუწყებიან მაგრამ რას? აი უკვე ამ ხმენს კიდევ ერთი ხმაც შეუერთდა ბრთხილი და სუსტი ნაბიჯის ხმა. ვიღაც ძალიან ნელა მოემართება წინ თან აკანკალებული ნაბიჯით, ეშინია ვითომ? განიცდის? დარდობს? ნეტავ რა ფიქრი უტრიალებს თავში? და პასუხი მხოლოდ ერთია. მდუმარება! |
1 თავი
მე ანასტასია გიგაური ვარ 20 წლის. უზრუნველი ცხოვრება არასდროს მქონია, მართალია შემოსავალი ყოველთვის სტაბილურად გვქონდა მაგრამ პრობლემები მხოლოდ ფულით როდი განისაზღვრება. დედისერთა ვარ, მამა არასდროს მინახავს, ამიტომ დედის გვარს ვატარებ. დედა გათხოვილი არ ყოფილა, ამ ისტორიის მოყოლას ყოველთვის თავს არიდებდა, თუმცა ვიცოდი რომ ერთმანეთი ძალიან უყვარდათ. ეკა იურისტი იყო, იყო თქო იმიტომ ვამბობ რომ დედა სამი წლის წინ გარდაიცვალა. სამწუხაროდ დაგვიანებით აღმოვუჩინეთ მკერდი კიბო, ისიც კი ვიეჭვეთ მე და ბებომ რომ იცოდა და არ ამბობდაო მაგრამ ეკა არ ტყდებოდა. გაგებიდან ორ თვეში დავკარგეთ ეკა. მას მერე ბებოსთან გადავედი საგურამოში საცხოვრებლად. ნანა ძალიან მოსიყვარულე ბებოა, აი ყველამ რომ უნდა ინატროს ისეთი. ძალიან გამიჭირდა დედის დაკარგვა, ძალიან დიდი სტრესი იყო ჩემთვის და რომ არა ნანა ალბათ მართლა შევიშლებოდი. |
მზის შუქი შოკოლადისფერ მხარზე მირტყავს, გარუჯული თითებით თეთრს მაქმანებს ვისწორებ, მწყობრად გადაწეულ თმას ვაყოლებ ხელის გულს და სარკეში რძისფერ კაბაში გამოწყობილ საკუთარ თავს ვათვალიერებ, თითზე ბეჭედს ვატრიალებ და კმაყოფილებისგან ვიღიმი.
კარი იღება, თვალში მხვდება სტაფილოსფერ, ტანზე მომდგარ კამაში გამოწყობილი დედა, მერე ჩემი და, ლილე, ვარდისფერ ნაჭერში გახვეული, ოქროსფრად აბრჭყვიალებული ბებია და მამიდაშვილები, ათასი საზიზღარი ფერი, ცრემლები, ჩახუტებები, ხმაური, რას მილოცავენ? რა ხდება? მათ ხმას ლილ პიპის 'ცხოვრება მშვენიერია'ს ხმა ცვლის, თვალებს სწრაფად ვახელ და ტელეფონს ვწვდები |
ახლა გაკოცებდი,
ისე მონატრებით…
ისე მენატრები, სულსაც გაჩუქებდი…
ღამის გათენებას, ერთად მოვასწრებდით…
ოღონდ, მენახე და სულაც, გავჩუმდები…
მე ვარ, შენი სული,
ერთი სხეულიდან…
შენი სიყვარულის უხმო ჰარმონია…
ისევ ამედევნა, სევდა წყეული და
ისევ მენატრება, ჩვენი მაგნოლია…
ისევ მომენატრა,
შენი ნელი სუნთქვა… |
ყველაფერი მაშინ დაიწყო როცა სიცხისგან გადაქანცულები უაზროდ დავლასლასებდით ქალაქის ქუჩებში და არ ვიცოდით როგორ შეგვემატა ნათელი ფერები აწ უკვე მოსაბეზრებელი ცხოვრებისთვის ... აღარც სკოლის დამთავრება გვიხაროდა მობუზული ბეღურებივით ვიყავით სახლში შეყუჟულები და ეროვნული გამოცდების პასუხებს ველოდებოდით.....
მოკლედ რომ აღარ მოგაბეზროთ თავი ცოტას ჩემზეც გიამბობთ
მე ვარ მია მაჩაბელი 18 წლის ყავისფერი თმით და დიდი ლურჯი თვალებით საკმაოდ შეძლებულ ოჯახში დავიბადე მყავს ორი ძმა ლუკა და დემეტრე (პ.ს ტყუპები არიან მაგრამ ორივე ერთმანეთისგან ძალიან განსხვავებული პიროვნებაა ) |
|
