გამარჯობა, მხვდა წილად დიდი ბედნიერება რომ ერთი ისტორია გიამბოთ. ალბათ დაგაინტერესებთ, მგონი საინტერესოა. ადამიანები ერთმანეთისგან რადიკალურად განსხვავდებიან, ზოგი უბედურია, ზოგი მოწყენილი, ზოგი მომცინარი, ზოგი ნიჭიერი, ზოგი უნიჭო, ზოგი ლამაზი, ზოგი მახინჯი. და ასე, უსამართლოდ არის განაწილებული განცდები, თვისებები ადამიანებში. აი ყოველივე ამის გამო ათასობით ადამიანი უბედურდება, დიახ, ადამიანებს მოთმინება არ უყვართ, მათ არ იციან რომ წვიმის მერე ცაზე ცისარტყელა ჩნდება, წვიმა ქრება, მზე ამოდის, ისინი აღარ ოცნებობენ, ისინი ახლა ფიქრობენ, ისინი მეტად რეალისტები არიან.

მეორე



უჩვეულო მოგზაურობამ და ქალაქის ახლად გამჯდარმა სიყვარულმა, თავისი გააკეთა და საძილედ ისე წამიღო, შუადღემდე თვალი არ გამიხელია. დილით მზის სხივები ლამაზად ეჯახებოდა ფანჯარას, რომელზეც ფარდა ოდნავ გადაწეული იყო და როგორღაც ახერხებდა ეცნობებინა დილის დადგომა.

კაცებო...

ქალს თუ დაჰპირდები, უნდა შეასრულო,
მოიგო ბრძოლები, "ომები" ჭორები,
ფეხქვეშ დაუფინო უნდა გაზაფხული,
თმებში ჩააკინძო იების კონები.

ქალს თუ შეიყვარებ ,უნდა გააღმერთო,
მასთან ისეირნო აპრილის ქუჩებში,
მთები გადასწიო,ზღვები გადასცურო,
დაორთქლილ მინაზე უხატო გულები.