კაცებო...

ქალს თუ დაჰპირდები, უნდა შეასრულო,
მოიგო ბრძოლები, "ომები" ჭორები,
ფეხქვეშ დაუფინო უნდა გაზაფხული,
თმებში ჩააკინძო იების კონები.

ქალს თუ შეიყვარებ ,უნდა გააღმერთო,
მასთან ისეირნო აპრილის ქუჩებში,
მთები გადასწიო,ზღვები გადასცურო,
დაორთქლილ მინაზე უხატო გულები.

სიყვარულო, ჩემო ერთო,
გილოცავ რვა მარტს,
ჩემი გრძნობის ერთო ღმერთო,
ეს ზღვა ხომ შენ გგავს.

მინდა გითხრა რომ შენს გვერდით ყოფნას არ სჯობს სხვა,
შენ მწვერვალი ხარ გრძნობების, მე კი მისი ზღვა,
ზღვა რომელიც მუდამ, მუდამ, გელოდება დღეს,
შენ კი გრძნობა მიამსგავსე მეგობრობის ტყეს.

აქ ... ამ გზის ბოლოს,
ციცქნა ქოხში ორნი არიან,
პატარა გოგო
(კიკინებით)
შვილია ჩემი.
დედა ვარ, მაგრამ სხვებს თუ ჰკითხავთ
დედა არ მქვია,
მაშინ როდესაც სულის ტკივილს
ვერაფრით ვშველი.

მინდა ვიხილო აკორდის თრობა ძველ როიალზე ნოტების ჟღერით
ან სიყმაწვილის აზრების თხრობა იმ არდაღლილი წუთების ენით,

როცა უშენო მომავლის შიშით ღრმა აზრს იძენდა უაზრო ქიშპი
და სამუდამო გრძნობების ჟინით დაუოკებელ მებრძოლად ვიშვი,

რათა შევაქო ურჩი გონება ცრემლიან თვალებს რომ არ ემონა
და გავაქარწყლო ის მოგონება სიტყვის მარწუხებს რომ დაემონა,

რადგან აქ ისევ იხსნება ფარდა, უნდა დაიწყოს ლაღი ზღაპარი,
სადაც ტყუილი არაფრად ვარგა, სადაც ინთება სიყრმის ლამპარი...

ქარმა წამიღო, თოვლმა დამფარა,
უმტკივნეულო გრძნობას გამყარა,
წვიმამ კი სახე მე დამისველა,
მან მე დამალპო და არ მიშველა.

ამ შემოდგომის და ზამთრის დღეებს,
ჩემთვის არ მოჰყვა ეს გაზაფხული,
სექტემბერს, თებერვალს, მათ შორის თვეებს,
ჩემთვის სევდა აქვთ ჯერ არნახული.

შენ მიყვარხარ ჩემო ერთო,
ჩემი გრძნობის ერთო ღმერთო,
შენ ხარ ჩემი მშვენიერი,
და შენით ვარ ბედნიერი.

მე მიყვარხარ მე შენ გნატრობ,
შენი მზერით მუდამ მათბობ,
მუდამ ამ გრძნობებზე ვდარდობ,
შენგან პასუხს კი ვერა ვგრძნობ.

ორ ვარსკვლავს ვხედავ მთვარიან ცაზე,
მე კი კვლავ ვდგავარ თოვლიან მთაზე,
მე გადავედი შავ ღვინის სმაზე,
და მე გავლოთდი ამ გრძნობის გზაზე.

ორნი ვარსკვლავნი - ერთურთისაგან ძალიან შორს,
სულ იმ მანძილით რაც ჩვენ გვაშორებს, ახლა ჩვენ ორს,
მე შენ მიყვარხარ, შორიდან გეტრფი და თან ვსვამ რომს,
ეს სიყვარული ბრძოლას კი არა, უფრო ჰგავს ომს.

სევდიან ქალაქში ლანდივით დავდივარ
სევდიან ქალაქში დროც თითქოს ჩერდება
არ მახსოვს ამ გზებს მერამდენედ გავდივარ
ის ვიცი,აქ ყოფნით სული რომ ბერდება...

სევდიან ქალაქში დარჩენა ძნელია
აქ ხომ ყველაფერი ცრემლებით სველია
გულში სულ წვიმაა,ქუჩებიც ბნელია
გულგატეხილი კი აქ მუდამ ბევრია.

შენ მიყვებოდი ამბებს ჩემამდელს,
მე კი შენამდელ აზრთან ვდაობდი.
განცდა მწვდებოდა ლამის ყელამდე,
ისე მარტივი თავისთაობით...
მერე შეწყვიტეს თხრობა ტუჩებმა,
და მხოლოდ მზერა ალაპარაკდა.
ყურთან კი ფიქრმა წაიჩურჩულა,
-კარგი იქ არის, სადაც არა ხარ!..

ამ ლექსს მივუძღვნი ერთადერთ ქეთის,
მას ჩემი გული მუდმივად ეტრფის,
გულში ადგილი მაქვს მხოლოდ ერთის,
და ამ ერთ ადგილს მხოლოდ ის ერთვის.

ახლა მე მის თვალებს ვხედავ,
კითხულობენ ლექსს,
მისთვის მე სიყვარულს ვბედავ,
ის ჩემთვის არფერს.